Przejdź do głównej zawartości

Recenzja: "Planeta Dobrych Myśli" Beata Pawlikowska



Autor: Beata Pawlikowska
Tytuł: "Planeta Dobrych Myśli"
Wydawnictwo: G+J
Data wydania: styczeń 2013
Liczba stron: 223

Niejednokrotnie już pisałam, że lubię Beatę Pawlikowską za jej optymistyczne podejście do życia i lekkość w wyrażaniu myśli. Gdy na jej fanpage'u na Facebooku pojawiły się "żółte karteczki", od razu wywołały prawdziwą furorę. Pani Beata postanowiła więc zebrać te wszystkie zapiski w jedno miejsce, dorzucając rysunki i kilka innych, krótkich tekstów. Tak właśnie powstała "Planeta Dobrych Myśli". Co w niej znajdziemy? 

Przede wszystkim mnóstwo motywacji. Jak mówi sam tytuł, książka przepełniona jest dobrymi myślami, a zawarte w niej rady ukierunkowują umysł na "tryb" pozytywnego myślenia. Jednocześnie nie odnosi się wrażenia, że autorka stawia się na  piedestale i próbuje dyktować innym jak mają żyć. Są to raczej rady, wynikające z osobistych doświadczeń Beaty Pawlikowskiej. Słowa, działania, które pozwoliły jej stanąć na nogi i wrócić do pełni życia po ciężkich chwilach. 

"Planeta..." to ponad dwieście stron radosnych, refleksyjnych, mądrych myśli. Dopełnionych oryginalnymi rysunkami i charakterystycznym stylem autorki. To wszystko tworzy ciekawą, choć nieco chaotyczną całość, którą można potraktować jak swoisty poradnik. Nie zgadzam się ze wszystkimi stwierdzeniami zawartymi w książce, ale może ktoś inny akurat odnajdzie w nich sens. Może ktoś znajduje się w takim momencie życia, że słowa z "Planety Dobrych Myśli" mu pomogą. W środku jest też kilka stron do wypełnienia własnymi dobrymi myślami, co jest fajnym pomysłem, choć akurat ja nie lubię mazać po książkach.

Uwierz w siebie. Nie przejmuj się tym, co inni o tobie mówią, bo to nie jest ważne. Idź swoją własną drogą. Dbaj o swoje zdrowie, czytaj etykiety produktów. Dostrzegaj piękno świata. Odnajduj radość w najprostszych czynnościach. Naucz się siebie kochać. To główne przesłania "Planety Dobrych Myśli". I wszystko byłoby super, gdyby nie jej cena. 40 zł za tak małą i prostą w gruncie rzeczy książeczkę to moim zdaniem gruba przesada. Jeśli chcecie mieć "żółte karteczki" pod ręką, kupcie książkę. Ale równie dobrze możecie poczytać je na Facebooku - tutaj.


Komentarze

  1. Bardzo lubię "żółte karteczki" i zawsze kiedy pojawiały się na fanpage'u pani Beaty, przyciągały moją uwagę. Ucieszyłam się na myśl o wydaniu ich w formie książki. Jednak rzeczywiście cena jest zbyt wygórowana...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja również lubię te karteczki i niejednokrotnie poprawiały mi one humor na cały dzień. Ale uważam, że w przypadku książki cena jest nieadekwatna do zawartości.

      Usuń
  2. Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
  3. "I wszystko byłoby super, gdyby nie jej cena. 40 zł za tak małą i prostą w gruncie rzeczy książeczkę to moim zdaniem gruba przesada."

    Książkę można było kupić w Biedronce za 25 zł :) Też lubię Beatę Pawlikowską. Często piszę na blogu o promocjach jej książek :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Chyba jestem jedyną osobą, której ta książka nie przypadła do gustu. Jutro opublikuję swoją recenzję, ale ciągle się waham nad ostatecznym wyrokiem.

    OdpowiedzUsuń
  5. Również waham się, co do opinii. Z jednej strony książka daje do myślenia, z drugiej jednak...
    No bo tak - dość fajnym uczuciem jest to, że książka ma formę jakby "pamiętnika", czy też "zeszytu" ze złotymi myślami. Czytając książkę ma się wrażenie, że czyta się cudzy notatnik, pamiętnik. Jednak równie dobrze mógłby składać się z 10 stron, bo jest jedna, dwie myśli wokół których krążą te teksty, wierszyki. Tak naprawdę każda z nas mogłaby wydać coś takiego. Osobiście nie przepadam za P. Beatą Pawlikowską, choć czytając niektóre jej eseje, książki mam wrażenie, że mamy podobny sposób myślenia i patrzenia na życie. Mam wrażenie, że stara się być "wszędzie" - to karteczki, to książki do języków, to planeta dobrych myśli, relacje podróżnicze... niedługo jej wizerunek pojawi się na serwetkach. Zresztą, co do książek podróżniczych - czytałam kilka, są pisane bardzo niskim stylem, cena mówi sama za siebie 9,90 zł za sztukę... "Planeta dobrych myśli" to dość "wymuszona" pozycja, tak jakby autorka na siłę szukała zarobku. Myślę, że ta seria książek do nauki to akurat był już próg, którego nie należało przekraczać, ta seria podoba mi się, była naprawieniem w moich oczach wizerunku P. Beaty, jednak teraz kompletnie upadł. Książkę dostałam w prezencie od bliskiej osoby - fakt faktem, na chwilę się uśmiechnęłam, ale równie dobrze mogłabym wziąć notatnik koleżanki - byłby taki sam efekt. Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Nie moglabym zgodzic sie bardziej z przedmowca. Rowniez w wielu rzeczach mam podobne zdanie do Pani Pawlikowskiej. Nasze opinie is pojrzenia na zycie nie wiele sie od siebie roznia ale, podobnie jak w poscie powyzej (i to samo powiedzialam nawet wczoraj swojej siostrze) uwazam ze jeszcze troche i niedlugo beda koszulki z wizerunkiem Pani Beaty. Ksiazki sa bardzo proste i mysle, ze sa wydawane tylko dzieki jej nazwisku bo szalu nie robia swoim przeslaniem. Mam kilka ksiazek do tej pory wydanych ale mysle ze glownie z czystej ciekawosci. Niektore czyta sie dosc przyjemnie a niektore po kilku stonach poprostu mnie niestety irytuja. Co do Blondynki na jezykach, chialam nawet kiedys zakupic ale kiedy ja otworzylam, bylam mocno zawiedziona. Mysle, ze teraz to faktycznie jest takie szukanie zarobku troche na sile i wydawanie poprostu obojetnie czego. Dla mnie szczytem byla chyba plyta z ulubionymi piosenkami Pani Beaty ¨Niebieskie Migdaly¨. Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Recenzja: „Światła nad moczarami” Lucie Ortega - opowieść, która szepcze

Nie każda historia musi krzyczeć, by zostać usłyszaną. Niektóre szepczą – jak wiatr nad bagnami, jak echo dawno zapomnianych legend. Światła nad moczarami to właśnie taka opowieść. Subtelna, tajemnicza i przesiąknięta melancholią, która wciąga powoli, ale bez reszty. Lucie Ortega zabiera nas na Pogranicze – do świata zawieszonego między życiem a śmiercią, utkanego ze słowiańskiego folkloru. Tu trafia Lena, która po tragicznym końcu staje się nawką: duchem szukającym odkupienia we mgle. Jej los jest okrutną pułapką: w ciągu siedmiu lat musi zwabić kogoś w bagna i odebrać mu życie, inaczej sama rozwieje się w nicość. Ale jak zabić, gdy wciąż pamięta się, co to znaczy być człowiekiem? Fabuła snuje się jak mgła nad tytułowymi moczarami – jest gęsta, hipnotyzująca i nieprzewidywalna. Ortega nie prowadzi czytelnika za rękę. Zamiast tego, zaprasza go, by zabłądził w świecie, w którym każde światło może być iluzją, a każdy szept – głosem zza grobu. To głęboko poruszająca opowieść o samotności...

Recenzja: "Leave Me Behind" K. M. Moronova - tam, gdzie miłość jest równie niebezpieczna co nienawiść

Są książki, które czytasz. I są takie, które przeżywasz całym sobą. Leave Me Behind to ta druga opcja. Brutalna, bezkompromisowa i uzależniająca historia, która od pierwszych stron wciąga jak wir i nie puszcza aż do samego końca. Sięgając po dark romance K. M. Moronovej, wiedziałam, czego się spodziewać. Dostałam dokładnie to – w najczystszej i najmocniejszej formie. Nell Gallows – jedyna ocalała z owianego złą sławą oddziału Riøt – trafia do jednostki Malum, gdzie każdy patrzy na nią jak na wroga. To bohaterka wykuta z gniewu i bólu, a jednocześnie poruszająco ludzka w swojej kruchości. Kibicujemy jej z zaciśniętymi zębami, nawet gdy jej decyzje ranią nie tylko ją, ale i nas. Wtedy na scenę wkracza on. Bones. Żołnierz, dla którego Nell jest uosobieniem wszystkiego, czym gardzi. Ich relacja to prawdziwa burza: pierwotny gniew i nienawiść ścierają się z magnetycznym przyciąganiem, którego żadne z nich nie jest w stanie powstrzymać. Zapomnijcie o słodkiej opowieści. To zderzenie dwóch ś...

Szum husarskich skrzydeł

"Historia Polski obejmuje szczegół, że gdy pewien król pragnął się cofnąć przed nieprzyjacielem następującym nań z przemagającą siłą, husarze przeszkodzili temu, oświadczywszy wyniośle, że nie ma powodu obawiać się, kiedy jest pod ich osłoną, gdyż jeżeliby niebiosa zapaść się miały, toby je podtrzymano na ostrzach kopii." Francoise Paulin Dalerac Husaria - legendarna polska jazda. Rozbijała nawet kilkunastokrotnie liczniejsze oddziały wroga. Wzbudzała podziw i postrach. Dziś myśląc o husarzach, od razu przychodzą na myśl skrzydła. Jednak nie wszyscy husarze nosili ten charakterystyczny element, robili to głównie pocztowi (szeregowi husarscy). W jakim celu? Otóż szum skrzydeł podczas szarży płoszył konie nieprzyjaciela i wprowadzał zamęt w szeregi wroga. Podobny cel miało mocowanie do kopii długich, kolorowych proporców. Warto wspomnieć jeszcze o samych kopiach. Były one wydrążone wewnątrz, dzięki czemu były lżejsze i tak bardzo nie obciążały ramienia husarza. ...