Przejdź do głównej zawartości

"Księga Azraela" Amber V. Nicole - gdy potwór i król bogów muszą ocalić świat


Wrzuciłam "Księgę Azraela" na półkę w Legimi i kilka razy ją omijałam, bo nie chciałam zaczynać roku od książki mającej niemal 750 stron. Ale gdy pewnego dnia zaczęłam jej słuchać, nie mogłam się oderwać. Przełączałam się z audiobooka na ebook, nie mogąc się doczekać CO BĘDZIE DALEJ? A działo się, oj działo...

Tysiąc lat temu Dianna, tuląc w ramionach umierającą siostrę, błagała o jej ocalenie każdego, kto chciał wysłuchać. Nie spodziewała się jednak, że odda swoje życie prawdziwemu potworowi. Od wieków wykonuje rozkazy Kadena, by jej siostra mogła wieść w miarę spokojne i szczęśliwe życie. Aż pewnego dnia pojawia się on, król bogów, od wieków uważany jedynie za legendę. Samkiel, który obecnie przyjął imię Liam, nie spocznie, póki nie pokona swych wrogów. A tak się składa, że Dianna jest jednym z nich. Jednak niespodziewane wydarzenie sprawia, że ta dwójka musi zacząć razem pracować, aby ocalić świat i wszystkie wymiary. Najwięksi wrogowie, nienawidzący się z całego serca. Cóż może pójść nie tak? 

Mimo sporej objętości, "Księgę Azraela" czyta się bardzo dobrze. Zasługą jest nie tylko dobrze wykreowany świat, ale również bohaterowie. Dianna uważa się za potwora i faktycznie, jej działania świadczą o tym, że nie zostało w niej za wiele z człowieka. Do czasu. Jest bardzo silną kobietą, wybuchową, pyskatą i wiedzącą czego chce. Jej przeciwieństwem jest Liam, spokojny i opanowany, dźwigający na swoich barkach ciężar odpowiedzialności za wszystkie światy. Zżerany poczuciem winy, przepełniony bólem. Zderzenie tych dwóch postaci jest niczym spotkanie ognia i wody. A jednak jak się okazuje, doskonale się uzupełniają. Ich relacja rozwija się stopniowo, z każdym rozdziałem stając się coraz bardziej intensywna i wciągająca.Również postacie drugoplanowe są wyraziste, zarówno te z "obozu" dobra jak i zła. Akcja toczy się wartko, jest pełna zwrotów i niespodzianek. A zakończenie odbiera oddech. Nie będę zdradzać więcej, ale naprawdę rzadko zdarza się tak mocny koniec książki. Autorka zaskakuje, dając nam mocne i emocjonalne finałowe sceny, które z pewnością zostaną w pamięci na długo. Zakończenie jest dobrze przemyślane i doskonale wpisuje się w całość opowieści. Czekam bardzo na kontynuację, bo zapowiada się wspaniale. 

To fantastyka w świetnym wydaniu, z pomysłem na świat, z umiejętnością budowania wiarygodnych bohaterów i przemyślaną fabułą. Oby jak najwięcej takich książek. 


Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Recenzja: "BLOG. Pisz, kreuj, zarabiaj" Tomek Tomczyk - czyli jestem blogerem, jestem najlepszy i tworzę swoją legendę

Czy można dać czytelnikowi ciekawe i pożyteczne treści, a jednocześnie budować swoją własną markę i tworzyć własną legendę? Czy można bezczelnie się przechwalać i gloryfikować swoją zajebistość sprawiając jednocześnie, że w czytelniku rośnie sympatia do autora? Pewnemu polskiemu blogerowi to się udaje.

Miłość w Wiedźminie

„Pochyliła się nad nim, dotknęła go, poczuł na twarzy muśnięcie jej włosów pachnących bzem i agrestem i wiedział nagle, że nigdy nie zapomni tego zapachu, tego miękkiego dotyku, wiedział, że nigdy już nie będzie mógł ich porównać z innym zapachem i innym dotykiem.

Recenzja: „Trzy dzikie psy i prawda" Markus Zusak - książka, która pachnie mokrym futrem

Spodziewałam się, że to będzie wzruszająca książka. Ale nie sądziłam, że trafi mnie prosto w serce. Nie pamiętam, kiedy ostatnio płakałam przy czytaniu – a przy tej opowieści zdarzyło mi się to dwa razy. To książka, która pachnie błotem po deszczu, mokrym futrem i tą poranną ciszą, gdy w domu słychać tylko oddech śpiącego psa. To list miłosny do zwierząt, które zmieniają człowieka od środka, nawet jeśli robią to w sposób nieporadny i nieprzewidywalny. Zusak nie pisze o idealnych psach – pisze o tych prawdziwych: zbyt dzikich, zbyt głośnych, zbyt nieokrzesanych. O Reubenie, Archerze i Frostym – trzech adopciakach, które weszły do jego życia z bagażem lęku, trudnej przeszłości i nieufności. To opowieść pełna śmiechu, złości i bezradności, ale też chwil, które wyciskają łzy wzruszenia. Bo między zniszczonymi meblami, pogryzionymi butami i codziennym „nie daję już rady" pojawiają się momenty, w których wiesz, że właśnie tak wygląda miłość. Nie ta wygładzona z filmów, ale prawdziwa – n...