Przejdź do głównej zawartości

"Okaleczone oko" Brent Weeks


CZEKAŁEM NA TĘ KSIĄŻKĘ TAK DŁUGO, ŻE O CAŁY MIESIĄC PRZEGAPIŁEM JEJ PREMIERĘ. I TERAZ ZASTANAWIAM SIĘ CZY NIE POWINIENEM JEJ PRZEGAPIĆ JESZCZE TROCHĘ.

Inny świat


Świat luksynu, krzesicieli i światła oczarował mnie. W dwóch pierwszych częściach cyklu o Powierniku Światła. To co zaprezentował Weeks było totalnie świeże, unikalne, pełne niespotykanej magii i tajemnic. Ale to były dwie pierwsze części.

Wolno, wolno, wolno

W przypadku "Okaleczonego oka" akcja okropnie się wlekła. Autor natworzył masę opisów, które wg mnie nic nie wnoszą. Książka spokojnie mogłaby być o 300-400 stron krótsza nie tracąc nic ze swojej treści. A czytelnik zyskałby dynamikę akcji.

Cegła w miękkiej okładce

To co razi to grubość książki. Na sklepowej półce wyglądała imponująco. I od razu pożałowałem, że nie ma ebooka. Niemal 1000 stron i tandetna miękka okładka. Żeby chociaż były skrzydełka... Ale nie po jednym czytaniu ma być do wywalenia.Warte zaznaczenia jest to, że oryginał jest w twardej oprawie.

Tłumacz i korektor do tablicy!

Z natury nie zwracam uwagi na drobne literówki jeżeli nie wybijają mnie one z rytmu czytania. Niestety w "Okaleczonym oku" wielokrotnie musiałem wracać do przeczytanych przed chwilą fragmentów bo zdania totalnie się nie kleiły. Nie tylko było sporo literówek, ale też zdań które wyglądały jakby wypluł je automat, a nie profesjonalny tłumacz książek. Słabo się czyta o mężczyźnie jako o "niej" (nie, nie jest to książka o transwestytach).

Górki i dołki

Cykl "Powiernika Światła" ewidentnie jest fenomenem. Jednak samo "Okaleczone oko" nazwałbym dołkiem w twórczości Weeksa. Pozostaje czekać na kolejne części. Liczę, że zaliczą górkę i szczęśliwie doprowadzą do zakończenia cyklu. No to czekamy kolejne 2 latka...

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Dlaczego nie musisz kończyć każdej książki? Odzyskaj swoją czytelniczą wolność!

Są książki, które pochłaniamy z drżącymi rękami, jakby świat miał się skończyć, zanim przewrócimy ostatnią stronę. Ale są też takie, które czytamy z wysiłkiem – zdanie po zdaniu. Wmawiamy sobie, że "może się rozkręci", że "skoro już tyle przeczytałam, to szkoda przerywać", albo że "przecież ktoś to kiedyś uznał za arcydzieło". Ile razy tkwiliśmy w opowieściach, które nie dawały nam nic poza frustracją? Ile razy próbowaliśmy "wcisnąć się" w słowa jak w zbyt ciasny garnitur – niewygodny, nie nasz, ale przecież "elegancki", "polecany", "uznany"? Czas powiedzieć to głośno: nie musisz kończyć każdej książki . Nie jesteś zobowiązana wobec autora. Ani wobec recenzji, które miały pięć gwiazdek. Ani wobec siebie z przeszłości, która z entuzjazmem wyjęła tę książkę z półki i postanowiła dać jej szansę. Książki są jak rozmowy Wyobraź sobie. Nie z każdą osobą prowadzisz rozmowę do samego końca. Czasem już po kilku zdaniach czuje...

Czy Instagram nie zabił rzetelnych opinii? Moja perspektywa

Zadaję sobie to pytanie coraz częściej. Odkąd z końcem marca wróciłam do pisania o książkach – tak naprawdę, spokojnie, z myślą, bez presji lajków – czuję coraz wyraźniej, że dla mnie wciąż najcenniejszym miejscem rozmowy o literaturze jest blog. Miejsce, gdzie słowo może wybrzmieć do końca. Gdzie można napisać więcej niż trzy zdania. Gdzie treść nie musi tańczyć przed okiem algorytmu, by zostać zauważona. Bo Instagram, choć pełen pięknych kadrów, zachwycających półek i okładek, które aż proszą się o zdjęcie, coraz częściej przypomina mi teatr iluzji. Świat, w którym książki muszą być "ładne", by zasłużyć na uwagę. Świat, w którym estetyka wygrywa z wartością. 📸 Gdzie kończy się pasja, a zaczyna strategia? Czasem zastanawiam się, czy niektóre książki zyskują popularność tylko dlatego, że dobrze prezentują się na zdjęciach. Bo mają złocenia, bo ich kolory są spójne z feedem, bo da się je ładnie sfotografować z kawą i świeczką. I czy w tym całym wizualnym hałasie nie giną cich...

Recenzja: „Phantasma” Kaylie Smith - gotycka uczta zmysłów, która uzależnia!

To nie tylko jedna z najlepszych książek fantasy, jakie przeczytałam w tym roku. To gotycka uczta zmysłów i emocji – mroczna, gęsta od napięcia, brutalna, zmysłowa i absolutnie uzależniająca. Wchodząc do świata Phantasmy , czułam się, jakbym przekraczała próg nawiedzonego dworu – razem z Ophelią, która z pozoru wydaje się krucha, przytłoczona OCD i ciężarem przeszłości… a potem, z każdą kolejną próbą, staje się coraz bardziej nieugiętą, świadomą siebie kobietą. Nieidealną – i właśnie dlatego tak prawdziwą. Jej wewnętrzna walka, głos cienia, potrzeba kontroli – to wszystko nie znika, ale zmienia się razem z nią. Dojrzałość w wersji dark fantasy? W punkt! Siostrzane więzi i rodzinne cienie Na osobną uwagę zasługuje relacja z jej młodszą siostrą Genevieve – impulsywną, nieprzewidywalną, ale też poruszająco naiwną. To właśnie siostrzana więź, złożona z winy, strachu i głębokiej miłości, staje się dla Ophelii głównym motorem działania. A cień po zmarłej matce – nie tylko ten dosłowny...