Przejdź do głównej zawartości

Recenzja: "Baśnie o aniołach" Marcin Przewoźniak

Obraz
Autor:


Autor: Marcin Przewoźniak
Tytuł: "Baśnie o aniołach"
Seria: Książki Szczęśliwego Dzieciństwa
Wydawnictwo: Publicat, Papilon
Data wydania: marzec 2008
Liczba stron: 128

Jako szczęśliwa mama dwóch dziewczynek czytam też książki dla dzieci. "Baśnie o aniołach" są zaliczane do Książek Szczęśliwego Dzieciństwa, które "rozwijają wyobraźnię i wrażliwość, wspomagają rozwój emocjonalny".

W środku znajdziemy dwanaście opowieści o aniołach. Trzeba dodać, że bardzo różnorodnych. Poczynając od tych  znanych z biblijnych opowieści, poprzez wyjaśnienie, z jakiego powodu anioły latają boso, aż do współczesnych historii o tym, dlaczego anioł musiał zrobić prawo jazdy. Są to piękne baśnie, pisane prostym, przystępnym dla dzieci językiem. Książka przybliża dzieciom postacie aniołów, sprawia, że nabierają one bardziej ludzkiego wymiaru, choć jednocześnie pozostają magiczne. Najbardziej urzekła mnie opowieść o wigilijnym aniele, który potrafi przekuć ludzki chłód i złe zamiary w ciepło i serdeczność. "Baśnie o aniołach" pozwalają dzieciom uwierzyć, że ci boscy posłańcy rzeczywiście są wśród nas i często pomagają, choć ich nie widać.

Na plus można zaliczyć również urocze ilustracje i dużą czcionkę, dzięki której starsze dzieci poradzą sobie z samodzielnym czytaniem. To jedna z najbardziej sympatycznych i wartościowych książek dla dzieci, dlatego warto ją kupić i czytać swoim małym pociechom. 
Labels:

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Dlaczego nie musisz kończyć każdej książki? Odzyskaj swoją czytelniczą wolność!

Autor:
Są książki, które pochłaniamy z drżącymi rękami, jakby świat miał się skończyć, zanim przewrócimy ostatnią stronę. Ale są też takie, które czytamy z wysiłkiem – zdanie po zdaniu. Wmawiamy sobie, że "może się rozkręci", że "skoro już tyle przeczytałam, to szkoda przerywać", albo że "przecież ktoś to kiedyś uznał za arcydzieło". Ile razy tkwiliśmy w opowieściach, które nie dawały nam nic poza frustracją? Ile razy próbowaliśmy "wcisnąć się" w słowa jak w zbyt ciasny garnitur – niewygodny, nie nasz, ale przecież "elegancki", "polecany", "uznany"? Czas powiedzieć to głośno: nie musisz kończyć każdej książki . Nie jesteś zobowiązana wobec autora. Ani wobec recenzji, które miały pięć gwiazdek. Ani wobec siebie z przeszłości, która z entuzjazmem wyjęła tę książkę z półki i postanowiła dać jej szansę. Książki są jak rozmowy Wyobraź sobie. Nie z każdą osobą prowadzisz rozmowę do samego końca. Czasem już po kilku zdaniach czuje...
4 komentarze
Czytaj dalej»

Czy Instagram nie zabił rzetelnych opinii? Moja perspektywa

Autor:
Zadaję sobie to pytanie coraz częściej. Odkąd z końcem marca wróciłam do pisania o książkach – tak naprawdę, spokojnie, z myślą, bez presji lajków – czuję coraz wyraźniej, że dla mnie wciąż najcenniejszym miejscem rozmowy o literaturze jest blog. Miejsce, gdzie słowo może wybrzmieć do końca. Gdzie można napisać więcej niż trzy zdania. Gdzie treść nie musi tańczyć przed okiem algorytmu, by zostać zauważona. Bo Instagram, choć pełen pięknych kadrów, zachwycających półek i okładek, które aż proszą się o zdjęcie, coraz częściej przypomina mi teatr iluzji. Świat, w którym książki muszą być "ładne", by zasłużyć na uwagę. Świat, w którym estetyka wygrywa z wartością. 📸 Gdzie kończy się pasja, a zaczyna strategia? Czasem zastanawiam się, czy niektóre książki zyskują popularność tylko dlatego, że dobrze prezentują się na zdjęciach. Bo mają złocenia, bo ich kolory są spójne z feedem, bo da się je ładnie sfotografować z kawą i świeczką. I czy w tym całym wizualnym hałasie nie giną cich...
2 komentarze
Czytaj dalej»

Recenzja: „Phantasma” Kaylie Smith - gotycka uczta zmysłów, która uzależnia!

Autor:
To nie tylko jedna z najlepszych książek fantasy, jakie przeczytałam w tym roku. To gotycka uczta zmysłów i emocji – mroczna, gęsta od napięcia, brutalna, zmysłowa i absolutnie uzależniająca. Wchodząc do świata Phantasmy , czułam się, jakbym przekraczała próg nawiedzonego dworu – razem z Ophelią, która z pozoru wydaje się krucha, przytłoczona OCD i ciężarem przeszłości… a potem, z każdą kolejną próbą, staje się coraz bardziej nieugiętą, świadomą siebie kobietą. Nieidealną – i właśnie dlatego tak prawdziwą. Jej wewnętrzna walka, głos cienia, potrzeba kontroli – to wszystko nie znika, ale zmienia się razem z nią. Dojrzałość w wersji dark fantasy? W punkt! Siostrzane więzi i rodzinne cienie Na osobną uwagę zasługuje relacja z jej młodszą siostrą Genevieve – impulsywną, nieprzewidywalną, ale też poruszająco naiwną. To właśnie siostrzana więź, złożona z winy, strachu i głębokiej miłości, staje się dla Ophelii głównym motorem działania. A cień po zmarłej matce – nie tylko ten dosłowny...
2 komentarze
Czytaj dalej»