Przejdź do głównej zawartości

"Collide" Gail McHugh


"Czasami niewłaściwe rzeczy prowadzą nas do właściwych ludzi."


Poukładany świat Emily nagle się zawalił, gdy miała niewiele ponad 20 lat. Śmierć matki i nieoczekiwana przeprowadzka do tętniącego życiem Nowego Jorku to zmiana, z którą dziewczynie ciężko sobie poradzić. Jednak jest przy niej jej chłopak, Dillon, dobry, czuły i kochający. Przynajmniej do czasu. W wielkim mieście życie jest zupełnie inne niż to, które Emily znała do tej pory. Ale nawet w najśmielszych snach dziewczyna nie przypuszcza, że na jej drodze stanie ktoś taki jak Gavin Black. Oszałamiająco przystojny, bogaty i o bardzo, bardzo złej reputacji... Pierwsze spotkanie tej dwójki sprawi, że już nic nie będzie takie samo, a życie obojga z dnia na dzień mocno się skomplikuje.

"Collide" zapowiadała się na typowy, dość lekki romans. Opis na okładce świadczył wręcz o erotyku. Dlatego mocno zdziwiłam się odkrywając, że ta książka ma w sobie coś więcej. Z pozoru oklepany, miłosny trójkąt okazał się podstawą do podjęcia przez autorkę trudnego tematu przemocy wobec kobiet. Gail McHugh bardzo dobrze udało się oddać to, jak bardzo ofiara uzależnia się od swojego kata i jak łatwo nią manipulować. Początkowo opiekuńczy Dillon stopniowo pokazuje swoją prawdziwą naturę. Widzą to wszyscy oprócz samej Emily, która zawsze znajduje dla niego jakieś wytłumaczenie. I pewnie nadal miałaby klapki na oczach, gdyby nie Gavin. Mimo opinii playboya zmieniającego kobiety jak rękawiczki, ten młody milioner okazuje się bardzo interesującym człowiekiem. Szarmancki, nieco ironiczny, jest zupełnie inny niż goniący za pieniędzmi Dillon. Jego chłopięcy uśmiech i ból, wypełniający momentami jego niebieskie oczy, nie pozwalają Emily zapomnieć. Czy dziewczyna znajdzie w sobie odwagę, by zamiast rozumu posłuchać serca i zawalczyć o swoje szczęście?

Mimo kilku słabszych, czasami wręcz nudnych momentów "Collide" okazała się interesującą książką. Chwilami trzymała w napięciu jak dobry thriller! Zakończenie również jest mocnym punktem, zaskakującym i urywającym historię w najmniej oczekiwanym momencie. Styl Gail McHugh jest lekki, choć przeskakująca między bohaterami trzecioosobowa narracja chwilami była męcząca. Ogólnie jestem jednak mile zaskoczona i czekam na kontynuację, "Pulse", która na polskim rynku ukaże się już we wrześniu.


Wydawnictwo: Akurat
Data wydania: czerwiec 2015
Liczba stron: 368

Komentarze

  1. Bardzo intensywnie zastanawiam się nad tą pozycję. Potrzebuje ostatnimi czasy czegoś lekkiego, więc być może przy następnym zamówieniu pokuszę się o dodanie jej do koszyka! :)
    http://zagoramiksiazek.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jako lektura na letni wieczór sprawdzi się idealnie :)

      Usuń
  2. Na samym początku muszę napisać, że nie wiem czemu do tej pory nie zaobserwowałam Twojego bloga, ale już to zmieniam, bo bardzo dobrze czytało mi się powyższą recenzję (już nie wspomnę o tym, jak urzekające jest to zdjęcie... kocham słoneczniki!).
    Co do samej książki... Mam mieszane uczucia. Z jednej strony coś mnie do niej przyciąga, lecz z drugiej nie jestem pewna. Chyba na razie przeczekam i zobaczę, może sięgnę. :)
    Pozdrawiam
    A.

    http://still-changeable.blogspot.com - będzie mi miło, jeśli zajrzysz.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dzięki :) ja też uwielbiam słoneczniki :) Pozdrawiam.

      Usuń
  3. A ja się nie skusiłam na tę powieść. Żałuję, ale może sama sobie ją kupię niebawem.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. A ja sama nie wiem co mnie skusiło, może ta biała koszula i tak podwinięte rękawy na okładce ;) "Collide" idealna nie jest, ale warto poświęcić jej czas.

      Usuń
  4. Już jestem po lekturze ;) Mam podobne zdanie! :D Coś mnie w tej książce urzekło, mimo iż idealna nie jest..
    PS.: Śliczne zdjęcie.

    OdpowiedzUsuń
  5. A ja chciałam zapytać czy te wszystkie książki kupujesz ? Czy masz w okolicy takie miejsce, które posiada te wszystkie pozycje ?

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Recenzja: „Światła nad moczarami” Lucie Ortega - opowieść, która szepcze

Nie każda historia musi krzyczeć, by zostać usłyszaną. Niektóre szepczą – jak wiatr nad bagnami, jak echo dawno zapomnianych legend. Światła nad moczarami to właśnie taka opowieść. Subtelna, tajemnicza i przesiąknięta melancholią, która wciąga powoli, ale bez reszty. Lucie Ortega zabiera nas na Pogranicze – do świata zawieszonego między życiem a śmiercią, utkanego ze słowiańskiego folkloru. Tu trafia Lena, która po tragicznym końcu staje się nawką: duchem szukającym odkupienia we mgle. Jej los jest okrutną pułapką: w ciągu siedmiu lat musi zwabić kogoś w bagna i odebrać mu życie, inaczej sama rozwieje się w nicość. Ale jak zabić, gdy wciąż pamięta się, co to znaczy być człowiekiem? Fabuła snuje się jak mgła nad tytułowymi moczarami – jest gęsta, hipnotyzująca i nieprzewidywalna. Ortega nie prowadzi czytelnika za rękę. Zamiast tego, zaprasza go, by zabłądził w świecie, w którym każde światło może być iluzją, a każdy szept – głosem zza grobu. To głęboko poruszająca opowieść o samotności...

Szum husarskich skrzydeł

"Historia Polski obejmuje szczegół, że gdy pewien król pragnął się cofnąć przed nieprzyjacielem następującym nań z przemagającą siłą, husarze przeszkodzili temu, oświadczywszy wyniośle, że nie ma powodu obawiać się, kiedy jest pod ich osłoną, gdyż jeżeliby niebiosa zapaść się miały, toby je podtrzymano na ostrzach kopii." Francoise Paulin Dalerac Husaria - legendarna polska jazda. Rozbijała nawet kilkunastokrotnie liczniejsze oddziały wroga. Wzbudzała podziw i postrach. Dziś myśląc o husarzach, od razu przychodzą na myśl skrzydła. Jednak nie wszyscy husarze nosili ten charakterystyczny element, robili to głównie pocztowi (szeregowi husarscy). W jakim celu? Otóż szum skrzydeł podczas szarży płoszył konie nieprzyjaciela i wprowadzał zamęt w szeregi wroga. Podobny cel miało mocowanie do kopii długich, kolorowych proporców. Warto wspomnieć jeszcze o samych kopiach. Były one wydrążone wewnątrz, dzięki czemu były lżejsze i tak bardzo nie obciążały ramienia husarza. ...

Recenzja: „Dywan z wkładką" Marta Kisiel - plasterek na zszargane nerwy

Poczucie humoru Marty Kisiel jest absolutnie kompatybilne z moim, zresztą tak jest niezmiennie od czasów Dożywocia . I już od pierwszych stron Dywanu z wkładką wiedziałam, że znów przepadnę na dobre. Marta Kisiel serwuje nam bowiem koktajl doskonały: z jednej strony pełnoprawny kryminał z denatem i śledztwem, a z drugiej – cudownie ciepłą i przezabawną opowieść o rodzinie, w której każdy ma swoje dziwactwa, wielkie serce i jeszcze większy talent do pakowania się w kłopoty. W centrum tego chaosu stoi Tereska Trawna – kobieta, której nie da się nie pokochać. To księgowa z duszą perfekcjonistki, zakochana w cyfrach, kawie i kasztankach. Jej uporządkowany świat zasad i tabelek w Excelu wywraca się do góry nogami, gdy spokojne życie zamienia się w scenariusz rodem z Ojca Mateusza skrzyżowanego z Rodzinką.pl . U jej boku stoi mąż Andrzej – istny labrador w ludzkim ciele, wcielenie dobroci i anielskiej cierpliwości. Jest też córka Zoja o błyskotliwym umyśle, pijąca herbatę hektolitrami. C...