Przejdź do głównej zawartości

List z Moskwy

W zeszłym tygodniu przyszedł do mnie list. Taki normalny, w zwyczajnej, białej kopercie. W świecie zdominowanym przez emaile to dość nietypowe wydarzenie. Gdy przyjrzałam się bliżej znaczkom odkryłam, że pieczątka jest z Moskwy...

Rozdzieram biały papier i zaglądam do środka. Piękna pocztówka i list. Pierwsze staranie wykaligrafowane na pożółkłym papierze słowa to "Drogi Przyjacielu!".

Przebiegam wzrokiem linijki i uśmiecham się do siebie. Już wiem, kto do mnie napisał. Oleg Antonow to bohater "Zapachu miasta po burzy". Książki Olgierda Świerzewskiego, o której wkrótce Wam napiszę.

Dlaczego dostałam ten list i czym on właściwie jest? Pięknym manifestem dotyczącym obecnej sytuacji na Ukrainie. Oleg odnosi się do bieżących wydarzeń, komentując je w bardzo wyważony, a jednocześnie emocjonalny sposób. I przekonuje, że młodzi Rosjanie wcale nie utożsamiają się z brutalną polityką ich przywódców. Że marzą o wolności mediów i demokratycznym kraju.

Tym niespodziewanym listem wydawnictwo Muza po raz kolejny udowodniło, że ma bardzo ciekawe i nowatorskie metody promocji. Oby tak dalej.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Recenzja: "BLOG. Pisz, kreuj, zarabiaj" Tomek Tomczyk - czyli jestem blogerem, jestem najlepszy i tworzę swoją legendę

Czy można dać czytelnikowi ciekawe i pożyteczne treści, a jednocześnie budować swoją własną markę i tworzyć własną legendę? Czy można bezczelnie się przechwalać i gloryfikować swoją zajebistość sprawiając jednocześnie, że w czytelniku rośnie sympatia do autora? Pewnemu polskiemu blogerowi to się udaje.

Miłość w Wiedźminie

„Pochyliła się nad nim, dotknęła go, poczuł na twarzy muśnięcie jej włosów pachnących bzem i agrestem i wiedział nagle, że nigdy nie zapomni tego zapachu, tego miękkiego dotyku, wiedział, że nigdy już nie będzie mógł ich porównać z innym zapachem i innym dotykiem.

Recenzja: „Trzy dzikie psy i prawda" Markus Zusak - książka, która pachnie mokrym futrem

Spodziewałam się, że to będzie wzruszająca książka. Ale nie sądziłam, że trafi mnie prosto w serce. Nie pamiętam, kiedy ostatnio płakałam przy czytaniu – a przy tej opowieści zdarzyło mi się to dwa razy. To książka, która pachnie błotem po deszczu, mokrym futrem i tą poranną ciszą, gdy w domu słychać tylko oddech śpiącego psa. To list miłosny do zwierząt, które zmieniają człowieka od środka, nawet jeśli robią to w sposób nieporadny i nieprzewidywalny. Zusak nie pisze o idealnych psach – pisze o tych prawdziwych: zbyt dzikich, zbyt głośnych, zbyt nieokrzesanych. O Reubenie, Archerze i Frostym – trzech adopciakach, które weszły do jego życia z bagażem lęku, trudnej przeszłości i nieufności. To opowieść pełna śmiechu, złości i bezradności, ale też chwil, które wyciskają łzy wzruszenia. Bo między zniszczonymi meblami, pogryzionymi butami i codziennym „nie daję już rady" pojawiają się momenty, w których wiesz, że właśnie tak wygląda miłość. Nie ta wygładzona z filmów, ale prawdziwa – n...