Spodziewałam się, że to będzie wzruszająca książka. Ale nie sądziłam, że trafi mnie prosto w serce. Nie pamiętam, kiedy ostatnio płakałam przy czytaniu – a przy tej opowieści zdarzyło mi się to dwa razy. To książka, która pachnie błotem po deszczu, mokrym futrem i tą poranną ciszą, gdy w domu słychać tylko oddech śpiącego psa. To list miłosny do zwierząt, które zmieniają człowieka od środka, nawet jeśli robią to w sposób nieporadny i nieprzewidywalny. Zusak nie pisze o idealnych psach – pisze o tych prawdziwych: zbyt dzikich, zbyt głośnych, zbyt nieokrzesanych. O Reubenie, Archerze i Frostym – trzech adopciakach, które weszły do jego życia z bagażem lęku, trudnej przeszłości i nieufności. To opowieść pełna śmiechu, złości i bezradności, ale też chwil, które wyciskają łzy wzruszenia. Bo między zniszczonymi meblami, pogryzionymi butami i codziennym „nie daję już rady" pojawiają się momenty, w których wiesz, że właśnie tak wygląda miłość. Nie ta wygładzona z filmów, ale prawdziwa – n...
Piękne słowa, piękne podsumowanie. :)
OdpowiedzUsuńW sensie, że piękne podsumowanie życia.
UsuńDokładnie.
UsuńTo jeden z moich ulubionych pisarzy, więc wiadomość o tym, że już nigdy nie napisze żadnej książki mocno mnie przygnębiła. Piękne podsumowanie jego życia, jak słusznie stwierdziła Aneta.
OdpowiedzUsuńA ja choć doskonale wiem, kim był Marquez, jeszcze nigdy nie czytałam żadnej jego książki. Ale z pewnością prędzej czy później to nadrobię.
Usuń