Przejdź do głównej zawartości

Nen - Pierwsze spotkanie

Wlewałam w siebie trzecią kawę, próbując pokonać skutki wczorajszej imprezy. Balowałam z przyjaciółkami do białego rana, a dziś o 8 rano ze snu wyrwał mnie telefon. Odrzuciłabym z miejsca tą sesję, gdyby nie fakt, że o nagłe zastępstwo poprosił mnie Nick, stary przyjaciel. Tkwiłam więc teraz w hotelu i próbowałam opanować koszmarny ból głowy.

Gdy do apartamentu wpadła młoda blondynka, ledwie na nią zerknęłam.
- Jeszcze nie ma pana Nicholasa Reeda? - zapytała piskliwie.
- Nie ma i nie będzie. Poprosił mnie o zastępstwo.
Dziewczyna zlustrowała mnie od stóp do głów i skrzywiła się ostentacyjnie. Miałam na sobie conversy, sprane dżinsy i białą koszulkę. W trakcie sesji musiałam mieć swobodę ruchów i ceniłam sobie luźny strój. Ona za to była w szpilkach i czarnej mini.
- W takim razie musimy odwołać sesję. Pan Accusito nie będzie tracił czasu na pozowanie dla amatorów.
Uśmiechnęłam się widząc Lucy, moją asystentkę, która była gotowa rzucić się blondynce do gardła. Powstrzymałam ją ruchem dłoni i w tej samej chwili otworzyły się drzwi i stanął w nich sam Ezio Accusito. Właściciel prężnie rozwijającej się wytwórni filmowej Magic View. Był wysoki i świetnie zbudowany, co podkreślał grafitowy garnitur. Czarne włosy niesfornie opadały mu na twarz, a szare oczy były zimne jak stal. Zatrzymał wzrok na blondynce.
- Wszystko gotowe? - zapytał głosem, w którym pobrzmiewała lekka chrypka.
- Panie Accusito, sesja nie może się odbyć. Nie ma fotografa.
- Ależ jestem – odezwałam się, a jego wzrok spoczął na mnie. - Nicholas poprosił mnie, żebym go zastąpiła, bo jego córka wylądowała w szpitalu.
- Nikt nie jest w stanie zastąpić pana Reeda – teatralnie westchnęła blondynka.
Miałam dość, byłam zmęczona i skacowana. Spojrzałam wprost w lodowato szare oczy.
- Jestem Nen Corsino.
Zapadła grobowa cisza. Moje nazwisko było marką w branży fotograficznej, choć rzadko to wykorzystywałam. Ludzie najczęściej nie potrafili skojarzyć nazwiska z moją twarzą. Zwłaszcza, że wyglądałam na młodszą niż wskazywała metryka. Blondynka spłonęła rumieńcem, Lucy miała minę triumfatorki, a Accusito wpatrywał się we mnie intensywnie, a w jego szarych oczach błysnęło rozbawienie.
- Ezio Accusito – powiedział, podchodząc bliżej. Ujął moją dłoń i złożył na niej szarmancki pocałunek.
Świat na chwilę zwolnił, gdy przeskoczyła między nami iskra. Zapadłam się w jego szarych oczach, które na moment straciły swój zimny blask. Po chwili dziwne wrażenie minęło, ale widziałam, że Accusito był równie zaskoczony jak ja. Spróbowałam się otrząsnąć z tego uroku.
-  Wizażystki pana przygotują i spróbujemy zrobić kilka próbnych zdjęć.

Usiadł przed lustrem, a ja zerkałam na niego kątem oka. Jego profil był niezwykle męski, z prostym nosem i wysokimi kośćmi policzkowymi. Doskonały do fotografowania. Pstryknęłam kilka zdjęć, korzystając z jego nieuwagi. Gdy był już gotowy, zaczęliśmy sesję. Charakteryzowała go mroczna uroda niegrzecznego chłopca. Kiedy widziałam go w obiektywie aparatu, miałam ciarki na całym ciele. Ten facet miał w sobie jakiś magnetyzm, niebezpieczny i jednocześnie szalenie seksowny. Pracowaliśmy sprawnie i po godzinie miałam już gotowy materiał. Pożegnał się szybko, wciskając mi do ręki swoją wizytówkę i prosząc o kontakt, gdy zdjęcia będą gotowe. Skinęłam mu tylko głową, marząc jedynie o swoim łóżku i odespaniu nocy, spędzonej na wędrówce po nocnych klubach Los Angeles. Nie przypuszczałam, że tamtego dnia w moim życiu otworzył się zupełnie nowy rozdział.



Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Dlaczego nie musisz kończyć każdej książki? Odzyskaj swoją czytelniczą wolność!

Są książki, które pochłaniamy z drżącymi rękami, jakby świat miał się skończyć, zanim przewrócimy ostatnią stronę. Ale są też takie, które czytamy z wysiłkiem – zdanie po zdaniu. Wmawiamy sobie, że "może się rozkręci", że "skoro już tyle przeczytałam, to szkoda przerywać", albo że "przecież ktoś to kiedyś uznał za arcydzieło". Ile razy tkwiliśmy w opowieściach, które nie dawały nam nic poza frustracją? Ile razy próbowaliśmy "wcisnąć się" w słowa jak w zbyt ciasny garnitur – niewygodny, nie nasz, ale przecież "elegancki", "polecany", "uznany"? Czas powiedzieć to głośno: nie musisz kończyć każdej książki . Nie jesteś zobowiązana wobec autora. Ani wobec recenzji, które miały pięć gwiazdek. Ani wobec siebie z przeszłości, która z entuzjazmem wyjęła tę książkę z półki i postanowiła dać jej szansę. Książki są jak rozmowy Wyobraź sobie. Nie z każdą osobą prowadzisz rozmowę do samego końca. Czasem już po kilku zdaniach czuje...

Recenzja: „Phantasma” Kaylie Smith - gotycka uczta zmysłów, która uzależnia!

To nie tylko jedna z najlepszych książek fantasy, jakie przeczytałam w tym roku. To gotycka uczta zmysłów i emocji – mroczna, gęsta od napięcia, brutalna, zmysłowa i absolutnie uzależniająca. Wchodząc do świata Phantasmy , czułam się, jakbym przekraczała próg nawiedzonego dworu – razem z Ophelią, która z pozoru wydaje się krucha, przytłoczona OCD i ciężarem przeszłości… a potem, z każdą kolejną próbą, staje się coraz bardziej nieugiętą, świadomą siebie kobietą. Nieidealną – i właśnie dlatego tak prawdziwą. Jej wewnętrzna walka, głos cienia, potrzeba kontroli – to wszystko nie znika, ale zmienia się razem z nią. Dojrzałość w wersji dark fantasy? W punkt! Siostrzane więzi i rodzinne cienie Na osobną uwagę zasługuje relacja z jej młodszą siostrą Genevieve – impulsywną, nieprzewidywalną, ale też poruszająco naiwną. To właśnie siostrzana więź, złożona z winy, strachu i głębokiej miłości, staje się dla Ophelii głównym motorem działania. A cień po zmarłej matce – nie tylko ten dosłowny...

Czy Instagram nie zabił rzetelnych opinii? Moja perspektywa

Zadaję sobie to pytanie coraz częściej. Odkąd z końcem marca wróciłam do pisania o książkach – tak naprawdę, spokojnie, z myślą, bez presji lajków – czuję coraz wyraźniej, że dla mnie wciąż najcenniejszym miejscem rozmowy o literaturze jest blog. Miejsce, gdzie słowo może wybrzmieć do końca. Gdzie można napisać więcej niż trzy zdania. Gdzie treść nie musi tańczyć przed okiem algorytmu, by zostać zauważona. Bo Instagram, choć pełen pięknych kadrów, zachwycających półek i okładek, które aż proszą się o zdjęcie, coraz częściej przypomina mi teatr iluzji. Świat, w którym książki muszą być "ładne", by zasłużyć na uwagę. Świat, w którym estetyka wygrywa z wartością. 📸 Gdzie kończy się pasja, a zaczyna strategia? Czasem zastanawiam się, czy niektóre książki zyskują popularność tylko dlatego, że dobrze prezentują się na zdjęciach. Bo mają złocenia, bo ich kolory są spójne z feedem, bo da się je ładnie sfotografować z kawą i świeczką. I czy w tym całym wizualnym hałasie nie giną cich...