Przejdź do głównej zawartości

Recenzja: "Posępna litość" Robin LaFevers



Autor: Robin LaFevers
Tytuł: "Posępna litość"
Tytuł oryginału: "Grave Mercy"
Cykl: Jego Nadobna Zabójczyni
Tom: 1
Wydawnictwo: Fabryka Słów
Data wydania: wrzesień 2013
Liczba stron: 560

Są książki, do których uparcie mnie ciągnie. Czasami jest to kwestia okładki, czasami tytułu lub samego opisu. W przypadku "Posępnej litości" zadziałały wszystkie trzy czynniki. Choć ciągle brakuje mi czasu na czytanie, gdy zagłębiłam się w historię Ismae, po prostu nie byłam w stanie się od niej oderwać.

"Noszę ciemnoczerwone piętno, biegnące od lewego ramienia po prawe biodro, ślad po truciźnie, 
którą matka dostała od znachorki, by pozbyć się mnie ze swego łona. 
Według znachorki fakt, że przeżyłam, to nie żaden cud, a znak, że zostałam poczęta 
przez samego boga śmierci."

Nienawiść ojca i jego bezlitosne traktowanie popychają siedemnastoletnią Ismae do małżeństwa z obleśnym hodowcą świń. Dziewczyna, przez swoje piętno uważana za przeklętą, cudem zostaje uratowana przed okrutnym losem i trafia do zakonu Świętego Mortaina. Tam, jako córka boga śmierci, zostaje wyszkolona na zabójczynię. Staje się narzędziem w rękach Mortaina, mającym ślepo wypełniać jego wolę. Gdy zbieg wydarzeń splata jej losy z Gavrielem Duvalem, najbliższym doradcą młodej księżnej Anny, Ismae jest przepełniona buntem i goryczą, że zamiast mordować musi tkwić na książęcym dworze. Okazuje się jednak, że wokół księżnej zaciska się sieć intryg, gdzieś wśród sojuszników czai się zdrajca, a czas działa na niekorzyść zarówno samej Anny, jak i niepodległości Bretanii. Mimo wzajemnej niechęci i nieufności, młoda zabójczyni i Duval zawierają rozejm. Łącząc siły, mają nadzieję na jak najszybsze schwytanie zdrajcy, choć jednocześnie Ismae musi pozostać wierna zakonowi i być ślepo posłuszna jego rozkazom. Czy śmierć zawsze jest najlepszym wyjściem i wolą samego Mortaina? I czy należy zabijać bez względu na wszystko, nawet tych, których się kocha? Ismae będzie musiała zmierzyć się z niejednym dylematem i zdecydować, czy słuchać rozkazów matki przełożonej, czy bardziej zaufać własnemu rozsądkowi i sercu.

Robin LaFevers przenosi nas do Bretanii z końca XV wieku - rozdarty, umęczony wojnami kraj jest tłem dla rozgrywających się wydarzeń. Powieść ma wspaniały, nieco mroczny i ciężki klimat. Dworskie intrygi, spiski, zdrady i morderstwa, lojalność i honor, a to tego miłość, zarówno braterska, jak i charakteryzująca się porywami serca - wszystko to można znaleźć w tej książce. Ogromnym plusem są wyraziści bohaterowie. Ismae, bezlitosna zabójczyni, której życie nie oszczędzało, powoli odkrywa w sobie zupełnie nieznane uczucia. Duval, lojalny i gotowy oddać życie w obronie księżnej, jest niebezpieczny i fascynujący. Poza głównymi postaciami jest cały szereg bohaterów drugoplanowych, z których każdy ma swoje charakterystyczne cechy. Jedni są dobrzy, drudzy źli, a pomiędzy nimi jest kilka interesujących postaci, które mienią się odcieniami szarości w zależności od sytuacji. I to właśnie ci bohaterowie najczęściej mnie zaskakiwali i sprawiali, że moje odczucia względem nich ulegały diametralnej zmianie. 

Podobało mi się wplecenie w całą historię dawnych bóstw, z niezwykłymi opowieściami przypominającymi greckie mity. Z wiadomych względów autorka najwięcej miejsca poświeciła Mortainowi i muszę przyznać, że jej wizja boga śmierci naprawdę przypadła mi do gustu. Związana z tym odrobina magii była tak subtelna, że tylko wzmocniła wydźwięk opisywanych wydarzeń. W tak posępnej z pozoru historii nie spodziewałam się wątku romantycznego, był on zatem miłym zaskoczeniem. Zwłaszcza, że uczucie rodziło się powoli, a między Ismae i Gavrielem coraz bardziej iskrzyło.Okazali się również najlepszym dowodem na potwierdzenie słów: "kto się czubi, ten się lubi".

Powieść ma sporo opisów, które bardzo dobrze uzupełniają całość, nie przytłaczając swoją obszernością. Akcja toczy się wartko, a pióro autorki jest tak wprawne, że czyta się z przyjemnością i w zadziwiającym tempie. Wkradający się często humor był miłym urozmaiceniem, zwłaszcza gdy kipiały od niego dialogi pary głównych bohaterów. Robin LaFevers udało się stworzyć niebanalną historię, bogaty świat i zgrabnie ubrać to wszystko w słowa, za co należą jej się oklaski.

"Posępna litość" to jedna z najciekawszych książek, jakie ostatnio czytałam. O zagubieniu, poświęceniu i zaskakującej odmianie losu. O miłości przychodzącej znienacka, w najmniej odpowiednim momencie. O tym, że każda decyzja niesie ze sobą konsekwencje. I że zawsze ma się wybór, nawet gdy sytuacja wydaje się beznadziejna. Bardzo, bardzo polecam. I czekam na kolejną część!

Komentarze

  1. Ta książka opanowała już chyba wszystkie blogi! Niemniej jednak, ja również chętnie dołączyłabym do tego grona :)

    OdpowiedzUsuń
  2. nie mam jakiejś wielkiej ochoty na tę pozycję, ale jeśli będzie okazja - czemu nie :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Okładka książki jest faktycznie elektryzująca, a po Twojej recenzji już nie mogę się doczekać kiedy ta pozycja wpadnie w moje łapki.

    OdpowiedzUsuń
  4. Zgadzam się ze wszystkim co zawarte w pierwszym akapicie. Mam identycznie i bardzo chcę przeczytać.

    OdpowiedzUsuń
  5. Książka jest niesamowita. Autorka doskonale zdawała sobie sprawę, co stanowi najmocniejszą stronę tworzonej przez nią historii i wspaniale umiała z tej wiedzy skorzystać :D Już nie mogę się doczekać kolejnego tomu

    OdpowiedzUsuń
  6. Teraz jakoś nie mam nastroju na takie klimaty, ale tytuł wart zapamiętania więc może za jakiś czas do niego wrócę :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Dlaczego nie musisz kończyć każdej książki? Odzyskaj swoją czytelniczą wolność!

Są książki, które pochłaniamy z drżącymi rękami, jakby świat miał się skończyć, zanim przewrócimy ostatnią stronę. Ale są też takie, które czytamy z wysiłkiem – zdanie po zdaniu. Wmawiamy sobie, że "może się rozkręci", że "skoro już tyle przeczytałam, to szkoda przerywać", albo że "przecież ktoś to kiedyś uznał za arcydzieło". Ile razy tkwiliśmy w opowieściach, które nie dawały nam nic poza frustracją? Ile razy próbowaliśmy "wcisnąć się" w słowa jak w zbyt ciasny garnitur – niewygodny, nie nasz, ale przecież "elegancki", "polecany", "uznany"? Czas powiedzieć to głośno: nie musisz kończyć każdej książki . Nie jesteś zobowiązana wobec autora. Ani wobec recenzji, które miały pięć gwiazdek. Ani wobec siebie z przeszłości, która z entuzjazmem wyjęła tę książkę z półki i postanowiła dać jej szansę. Książki są jak rozmowy Wyobraź sobie. Nie z każdą osobą prowadzisz rozmowę do samego końca. Czasem już po kilku zdaniach czuje...

Recenzja: „Phantasma” Kaylie Smith - gotycka uczta zmysłów, która uzależnia!

To nie tylko jedna z najlepszych książek fantasy, jakie przeczytałam w tym roku. To gotycka uczta zmysłów i emocji – mroczna, gęsta od napięcia, brutalna, zmysłowa i absolutnie uzależniająca. Wchodząc do świata Phantasmy , czułam się, jakbym przekraczała próg nawiedzonego dworu – razem z Ophelią, która z pozoru wydaje się krucha, przytłoczona OCD i ciężarem przeszłości… a potem, z każdą kolejną próbą, staje się coraz bardziej nieugiętą, świadomą siebie kobietą. Nieidealną – i właśnie dlatego tak prawdziwą. Jej wewnętrzna walka, głos cienia, potrzeba kontroli – to wszystko nie znika, ale zmienia się razem z nią. Dojrzałość w wersji dark fantasy? W punkt! Siostrzane więzi i rodzinne cienie Na osobną uwagę zasługuje relacja z jej młodszą siostrą Genevieve – impulsywną, nieprzewidywalną, ale też poruszająco naiwną. To właśnie siostrzana więź, złożona z winy, strachu i głębokiej miłości, staje się dla Ophelii głównym motorem działania. A cień po zmarłej matce – nie tylko ten dosłowny...

Recenzja: „Tajne przez poufne” Magdalena Winnicka - od zgrzytu do mini-zawału z zachwytu!

Bywają takie książki, które zaczynają się od zgrzytu… a kończą nerwowym przewracaniem ostatniej strony i cichym „pani Autorko, jak mogła pani tak zrobić?”. Tak właśnie było z drugim tomem przygód Krystiana i Sary. Początek? Przyznam szczerze – miałam chwilę zwątpienia. Krystian, nasz zimnokrwisty major ABW, zachowuje się jak ktoś, kto chwilowo zostawił mózg we Wrocławiu. Halo, panie majorze – co się stało z twoją żelazną logiką i dystansem? Ale potem... zaskoczyło. I to tak, że przepadłam. Wystarczyło kilkadziesiąt stron, by historia znów mnie porwała – tym razem w upalne rejony Turcji, gdzie nie tylko temperatura, ale i napięcie między bohaterami sięga zenitu. Sara małymi, pozornie niewinnymi krokami zaczyna wchodzić w życie Krystiana. Nie na siłę, nie gwałtownie – tylko z czułością i uporem, który kruszy nawet najbardziej opancerzone serce. A Krystian? Choć udaje, że jeszcze walczy, widać, że przegrał tę bitwę dawno temu. I że to przegrana, która daje mu więcej szczęścia niż jakiekol...