Przejdź do głównej zawartości

Recenzja: "Cierpienia młodego wampira" Tim Collins



Autor: Tim Collins
Tytuł: "Cierpienia młodego wampira"
Tytuł oryginału: "Diary of a Wimpy Vampire"
Wydawnictwo: Bellona
Data wydania: luty 2013
Liczba stron: 192

"Cierpienia młodego wampira" - książka reklamowana jako doskonała powieść młodzieżowa dla fanów serii "Zmierzch". Nie mam pojęcia, co skłoniło mnie do sięgnięcia po ten tytuł. Ani nie zaliczam się do "młodzieży", ani nie jestem jakąś wielką fanką "Zmierzchu". A jednak to był świetny wybór.

Nigel Mullet na pierwszy rzut oka jest zwyczajnym 15-latkiem. Ale chudy, blady i borykający się z pryszczami szkolny outsider w rzeczywistości jest prawie 100-letnim wampirem. Nigel zaczyna pisać pamiętnik, gdy poznaje Chloe - swoją wymarzoną dziewczynę. Dzięki temu towarzyszymy mu w desperackich próbach zdobycia miłości swego życia, obserwujemy konflikty z rodzicami i relacje panujące w szkole. Nigel namiętnie pisze wiersze, w których wyznaje Chloe jak bardzo marzy o ugryzieniu jej w szyję. Skarży się również na niesprawiedliwość świata, gdyż po przemianie nie zyskał żadnych wampirzych "supermocy". Jednak los szykuje wampirowi kilka niespodzianek, dzięki którym jego długie, puste życie nabierze nieco kolorów.

Książka rewelacyjnie oddaje problemy współczesnej młodzieży. Obciachowi rodzice i potrzeba posiadania wymarzonej dziewczyny to główne rozterki Nigela. No i te wyskakujące w najmniej odpowiednich momentach pryszcze... Autor w błyskotliwy sposób podkreśla, jak często o przynależności do jakiejś szkolnej grupy (popularni, goci, kujoni) decyduje już sam wygląd. Jeśli nigdzie się nie wpasowujesz, jesteś wyrzutkiem. Dylematy Nigela potrafią doprowadzić go do głębokiej depresji, gdy wydaje mu się, że cały świat się zawalił i już nic dobrego go nie spotka. Często w taką czarną rozpacz, nieraz z zupełnie błahych powodów, popadają nastolatki. I równie często, błyskawicznie znów chce im się żyć, bo coś okazuje się nie tak beznadziejne, jak z początku się wydawało. Tim Collins jest bardzo dobrym obserwatorem codziennego życia i świetnie wczuwa się w emocje targające sercem Nigela. 

"Cierpienia młodego wampira" przepełnione są humorem i poprzeplatane prawdziwymi dylematami nastolatków. Dzięki formie pamiętnika, bardzo dobrze się czyta i trudno zgubić wątek, nawet gdy trzeba odłożyć lekturę. Nawiązania do "Zmierzchu" faktycznie się pojawiają, ale są lekkie i zabawne. Polecam, zwłaszcza nastolatkom. Pewnie niejeden/niejedna z Was odnajdzie w "Cierpieniach młodego wampira" jakąś cząstkę siebie. Starsi czytelnicy również nie powinni być zawiedzeni. Patrzenie na świat oczami 15-letniego wampira jest ciekawym doświadczeniem :)


Komentarze

  1. ta pozycja może być ciekawym doświadczeniem dla mnie :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Ciekawa okładka, na pewno wyróznia się w tłumie. chetnie poczytam.

    OdpowiedzUsuń
  3. Widzę nawiązanie do Goethego w tytule ;) Chyba ja też nie zaliczam się już do młodzieży ... a co do książki to chyba jednak nie mój typ

    OdpowiedzUsuń
  4. ooo zaskoczyłaś mnie, że książka jest aż tak fajna :) chętnie przeczytam :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. bardzo przyjemnie mi się czytało, miła odmiana od moich ostatnich lektur :)

      Usuń
  5. Trza się będzie zainteresować, a na razie przekazuję wieści nominowałam bloga do Liebster Award http://ksiazek-swiat.blogspot.com/2013/03/liebster-award.html

    OdpowiedzUsuń
  6. Zainteresowałaś mnie tą pozycją

    OdpowiedzUsuń
  7. Ta okładka wręcz krzyczy: Nie sięgaj po mnie! I pewnie nie zmeiniłabym zdania w tej kwestii, gdyby nie Twoja recenzja. Dodaję ją do mojej dłuugiej listy książek do przeczytania ;)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Dlaczego nie musisz kończyć każdej książki? Odzyskaj swoją czytelniczą wolność!

Są książki, które pochłaniamy z drżącymi rękami, jakby świat miał się skończyć, zanim przewrócimy ostatnią stronę. Ale są też takie, które czytamy z wysiłkiem – zdanie po zdaniu. Wmawiamy sobie, że "może się rozkręci", że "skoro już tyle przeczytałam, to szkoda przerywać", albo że "przecież ktoś to kiedyś uznał za arcydzieło". Ile razy tkwiliśmy w opowieściach, które nie dawały nam nic poza frustracją? Ile razy próbowaliśmy "wcisnąć się" w słowa jak w zbyt ciasny garnitur – niewygodny, nie nasz, ale przecież "elegancki", "polecany", "uznany"? Czas powiedzieć to głośno: nie musisz kończyć każdej książki . Nie jesteś zobowiązana wobec autora. Ani wobec recenzji, które miały pięć gwiazdek. Ani wobec siebie z przeszłości, która z entuzjazmem wyjęła tę książkę z półki i postanowiła dać jej szansę. Książki są jak rozmowy Wyobraź sobie. Nie z każdą osobą prowadzisz rozmowę do samego końca. Czasem już po kilku zdaniach czuje...

Recenzja: „Phantasma” Kaylie Smith - gotycka uczta zmysłów, która uzależnia!

To nie tylko jedna z najlepszych książek fantasy, jakie przeczytałam w tym roku. To gotycka uczta zmysłów i emocji – mroczna, gęsta od napięcia, brutalna, zmysłowa i absolutnie uzależniająca. Wchodząc do świata Phantasmy , czułam się, jakbym przekraczała próg nawiedzonego dworu – razem z Ophelią, która z pozoru wydaje się krucha, przytłoczona OCD i ciężarem przeszłości… a potem, z każdą kolejną próbą, staje się coraz bardziej nieugiętą, świadomą siebie kobietą. Nieidealną – i właśnie dlatego tak prawdziwą. Jej wewnętrzna walka, głos cienia, potrzeba kontroli – to wszystko nie znika, ale zmienia się razem z nią. Dojrzałość w wersji dark fantasy? W punkt! Siostrzane więzi i rodzinne cienie Na osobną uwagę zasługuje relacja z jej młodszą siostrą Genevieve – impulsywną, nieprzewidywalną, ale też poruszająco naiwną. To właśnie siostrzana więź, złożona z winy, strachu i głębokiej miłości, staje się dla Ophelii głównym motorem działania. A cień po zmarłej matce – nie tylko ten dosłowny...

Czy Instagram nie zabił rzetelnych opinii? Moja perspektywa

Zadaję sobie to pytanie coraz częściej. Odkąd z końcem marca wróciłam do pisania o książkach – tak naprawdę, spokojnie, z myślą, bez presji lajków – czuję coraz wyraźniej, że dla mnie wciąż najcenniejszym miejscem rozmowy o literaturze jest blog. Miejsce, gdzie słowo może wybrzmieć do końca. Gdzie można napisać więcej niż trzy zdania. Gdzie treść nie musi tańczyć przed okiem algorytmu, by zostać zauważona. Bo Instagram, choć pełen pięknych kadrów, zachwycających półek i okładek, które aż proszą się o zdjęcie, coraz częściej przypomina mi teatr iluzji. Świat, w którym książki muszą być "ładne", by zasłużyć na uwagę. Świat, w którym estetyka wygrywa z wartością. 📸 Gdzie kończy się pasja, a zaczyna strategia? Czasem zastanawiam się, czy niektóre książki zyskują popularność tylko dlatego, że dobrze prezentują się na zdjęciach. Bo mają złocenia, bo ich kolory są spójne z feedem, bo da się je ładnie sfotografować z kawą i świeczką. I czy w tym całym wizualnym hałasie nie giną cich...