Przejdź do głównej zawartości

Recenzja: "Mężczyzna i one" Jan Nowicki



Autor: Jan Nowicki
Tytuł: "Mężczyzna i one"
Wydawnictwo: Bellona, Agora
Data wydania: wrzesień 2012
Liczba stron: 360

Gdy wzięłam do ręki najnowszą książkę Jana Nowickiego, otworzyłam ją i uśmiechnęłam się na widok dużej czcionki. Pomyślałam, że jej przeczytanie na pewno nie zajmie mi zbyt wiele czasu. A jednak czytałam ponad tydzień. Dlaczego?

Ponieważ ta książka jest jak smakowanie życia. Jak delektowanie się chwilami. Pełna nostalgii, zadumy, refleksji, humoru, ironii. Pełna... wszystkiego.

Na początku, zgodnie z tytułem, najwięcej miejsca zajmują kobiety. "Rozmowy z Kasią" i "Świat pełen wróbli" to zbiór tekstów publikowanych w Zwierciadle kilkanaście lat temu. Do kobiet i o kobietach. O miłości, samotności, przemijaniu. O życiu, o którym autor wypowiada się między innymi tak: 

"Każdy ludzki los można przedstawić jako ponurą apokalipsę lub jak rozkoszną bajkę, opowiadaną dzieciom przed snem. Tylko od nas zależy, w jaki sposób postrzegamy swoje życie."


Ale felietony dotyczą też rozważań o domu, sypianiu, obojętności czy własnym odbiciu w lustrze. To teksty wypełnione humorem i ironią, ale również refleksją. Czasem pisane z dystansem do samego siebie, czasem pełne trafnych spostrzeżeń na temat kobiet i ich postrzegania świata. Można się przy nich pośmiać, ale można się też zamyślić.

Druga część książki to felietony publikowane w "Gazecie Krakowskiej" w latach 2005 -2008. Tutaj znajdziemy wiele wydarzeń z przeszłości autora. Wspomnienia o przyjaciołach, którzy odeszli - o Leonie Niemczyku i Piotrze Skrzyneckim. To właśnie z tym ostatnim, twórcą krakowskiej Piwnicy pod Baranami, wiąże się wcześniejsza książka Jana Nowickiego - "Między niebem a ziemią". Również odejście Gustawa Holoubka zostawiło w życiu aktora trwały ślad, swoistą pustkę po mentorze i przyjacielu. Ciepłe słowa o tych, których już nie ma, owiane nutką zadumy i tęsknoty wzruszają i poruszają serce. Sporo miejsca zajmują przemyślenia autora z czasu realizacji filmu Jacka Bławuta o znamiennym tytule "Jeszcze nie wieczór". A wraz z nimi spostrzeżenia dotyczące powolnego upadku polskiego aktorstwa i sztuki filmowej. Według autora, ci najlepsi odchodzą i nie ma ich kto zastąpić. Widzów karmi się chłamem, produkując kolejne ogłupiające seriale i programy z "gwiazdami" w tle. I czytając jego uzasadnienia tych kontrowersyjnych twierdzeń, trudno się z nim nie zgodzić. Podobnie jest z nielicznymi komentarzami na temat życia politycznego i zajęć polityków, którzy zamiast dbać o swój kraj, często wolą brylować wśród blichtru show-biznesu. 

W tej części jest też sporo przemyśleń dotyczących starości i akceptacji takiego stanu rzeczy. O przemijaniu z godnością, pogodzeniu się z tym, ale jednocześnie nie zrezygnowaniu z radości życia. Właśnie te fragmenty są najbardziej nostalgiczne, ale jednocześnie przesycone humorem i optymizmem. 

"Ja, diabeł" to zbiór felietonów publikowanych na łamach Wróżki, dotykających prozy życia i codziennych relacji z ludźmi. Z pewnością dający do myślenia, bo w końcu jak wielu ludzi funkcjonuje tylko dzięki pozorom? Jak wielu ogarnął kult pieniądza? I wreszcie jak wielu zupełnie nie docenia osób, które są z nimi na co dzień? Zupełnie nie zdając sobie sprawy z tego, że pewnego dnia może ich nagle zabraknąć...

Ostatni rozdział, "Wstydliwe opowieści", to już zapiski typowo biograficzne. Swoisty rozrachunek autora z samym sobą i z przeszłością. Najkrótszy, ale zawierający w sobie całą gamę emocji. 

Wspomnę jeszcze o estetycznym wydaniu. Staranny rozkład tekstu, duże ilustracje na początku rozdziałów i mniejsze, przy listach czytelniczek Zwierciadła, tworzą spójną całość. Do tego dochodzi większa czcionka nie męcząca oczu i twardsza okładka, dzięki której nie niszczą się rogi. Znalazłam pojedyncze literówki i to jedyny szczegół, do którego mogę się przyczepić.

"Mężczyzna i one" to książka, po którą warto sięgnąć, zwłaszcza teraz, gdy w długie jesienne wieczory ma się czas na przemyślenia. Mimo wspomnianych przeze mnie dużych liter, nie da się jej przeczytać szybko. A wręcz nie powinno się tego robić. Trzeba się delektować płynącą z niej mądrością, czasem ukrytą pod ironicznym wywodem. Trzeba ją zamykać i zastanawiać się nad własnym życiem. Może je przewartościować? Może w starych przyzwyczajeniach odnaleźć cień dawnej ekscytacji? A może w  zmęczonych oczach najbliższej osoby, znów zobaczyć podekscytowanie i żar uczuć, o których przez lata wspólnego życia zdążyło się niemal zapomnieć... 

Przeczytajcie. Warto.


Komentarze

  1. W wolnej chwili chętnie bym przeczytała :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Pana Jana Nowickiego miałam okazję zobaczyć na żywo i posłuchać przy okazji zorganizowanego przez rzeszowski oddział IPN-u specjalnego pokazu filmu Marty Meszaros "Niepochowany" opowiadającego o węgierskim premierze Imre Nagyu i o powstaniu węgierskim w 1956 r. Pan Jan przy tej okazji opowiadał nie tylko o tym, jak grało mu się węgierskiego polityka, ale też zapoznał nas z wieloma anegdotami ze swojego życia. Było to w 2006 r. a ja do tej pory pamiętam to spotkanie. Książkę bardzo chętnie bym przeczytała. Może kiedyś mi się uda.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Z książki wyłania się obraz bardzo charyzmatycznego i inteligentnego człowieka, który sztukę ironii opanował do perfekcji. I choć nie miałam okazji spotkać pana Nowickiego na żywo, to właśnie tak odbierałam go "na ekranie". A skoro tak dobrze pamiętasz to spotkanie, to coś w nim faktycznie musi być :)

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

"Magia wody" Lilith Dorsey - recenzja

Woda. Życiodajny płyn, dzięki któremu istniejemy. Dziś chcę Wam przybliżyć ten fascynujący żywioł dzięki  "Magii wody" Lilith Dorsey, którą otrzymałam z księgarni internetowej TaniaKsiazka.pl . W pierwszej części książki poznajemy znaczenie wody w wymiarze religijnym, zarówno dla rdzennych mieszkańców Ameryk czy Afryki, jak i dla chrześcijan czy Żydów. Wierzenia dotyczące stworzenia świata nieodłącznie związane są z żywiołem wody. W dalszych rozdziałach prym wiedzie folklor, mityczne stwory i święte miejsca. Autorka przeprowadza nas przez ludowe wierzenia ze wszystkich części świata. Mówi Wam coś Nessie? Okazuje się, że takich stworzeń jest więcej. Dużo więcej. Poznajemy również wodnych bogów i boginie oraz miejsca uznawane za święte. Muszę przyznać, że ze względu na moje zainteresowania, właśnie ta część książki podobała mi się najbardziej. Druga część "Magii wody" skupia się na pracy z żywiołem wody. Lilith Dorsey przybliża rodzaje wody, rośliny, kamienie i zwier

Miłość w Wiedźminie

„Pochyliła się nad nim, dotknęła go, poczuł na twarzy muśnięcie jej włosów pachnących bzem i agrestem i wiedział nagle, że nigdy nie zapomni tego zapachu, tego miękkiego dotyku, wiedział, że nigdy już nie będzie mógł ich porównać z innym zapachem i innym dotykiem.

Ile się zarabia na recenzjach książek?

Zastanawiałeś się kiedyś ile zarabiasz recenzując książki na swoim blogu? Czy wiesz ile warty jest Twój czas? Nie?  To sprawdźmy.