Polskie tłumaczenia

Na pomysł tej notatki wpadłam już w piątek, gdy zobaczyłam nowy komiks WydawNICtwa. Dotyczył on tłumaczeń, a podany przykład to słowo "pathetic" przetłumaczone jako "patetyczny". Odbiór tekstu zmienia się całkowicie, gdy zamiast "jakiś ty żałosny" przeczytamy "jakiś ty patetyczny", prawda?

Ostatnio, jak wiecie, czytałam "Pięćdziesiąt twarzy Greya" i niesamowicie irytowały mnie słowa typu: rany julek, jasny gwint, o kuźwa, święty Barnabo. Czytając drugą część w oryginale, natykam się głównie na słowa: fuck, holy fuck czy holy shit. Czyżby druga część tak zasadniczo różniła się od pierwszej, czy też do polskiego tłumaczenia wkradła się cenzura? Docelową grupą odbiorców tej książki nie jest młodzież, dlaczego zatem przy ostrej erotycznej scenie polskie wydanie książki serwuje nam wykrzyknik w postaci: "rany julek"? 

W tej chwili nie przytoczę dokładnych przykładów, ale czytałam książki, które tłumaczenie odzierało z całego klimatu. I nawet dobry redaktor nie uratuje sytuacji, gdy tłumacz nie wczuje się w atmosferę oryginalnego tekstu.

Natomiast przykładem świetnego tłumaczenia, który akurat przyszedł mi do głowy, są "Rzeczy niekształtne". Ale... "Unshapely Things" na język polski przełożył Jarosław Grzędowicz. I to chyba mówi samo za siebie. Świetny autor doskonale sprawdził się w roli tłumacza. 

Być może właśnie osobom, które same piszą, łatwiej jest zrozumieć pewne niedopowiedzenia autora oryginalnej treści. Łatwiej odbierać i "wsiąkać" w tłumaczony tekst. A może to kwestia doświadczenia? Uważam, że może też być tak, że dobry tłumacz jest w stanie nieco uratować nie najlepszą książkę. Ale niestety takie przypadki są znacznie rzadsze. 

Tak naprawdę nie mam pojęcia w czym tkwi problem w przypadku kiepskich polskich tłumaczeń. Wiadomo, że każdy popełnia błędy, ale gdy cała książka staje się jednym wielkim błędem, to już ciężko mi to przełknąć. I nie mogę oprzeć się wrażeniu, że wiele książek powinno się czytać tylko i wyłącznie w oryginale.