Przejdź do głównej zawartości

Recenzja: "Udręka" Lauren Kate




Autor: Lauren Kate
Tytuł: "Udręka"
Tytuł oryginału: "Torment"
Cykl: Upadli
Tom: 2
Wydawnictwo: MAG
Data wydania: listopad 2010
Liczba stron: 480

"Udręka" jest drugim tomem cyklu Upadli. Luce zostaje przeniesiona do Shoreline - szkoły, w której uczą się nefilim, potomkowie ludzi i upadłych aniołów. Daniel zostawia ją tam samą, bo - jak tłumaczy - musi walczyć z Wygnańcami.

W Shoreline Luce szybko orientuje się, że związek jej i Daniela jest wśród uczniów prawdziwą legendą. Osamotniona i skrępowana dziewczyna szybko znajduje nowych przyjaciół - Shelby i Milesa. Jednocześnie poza całkowitym zauroczeniem Danielem pojawiają się w niej wątpliwości. 

Kiedy Luce odkrywa, że potrafi manipulować Głosicielami i odczytywać ich zawartość, z przestraszonej nastolatki zaczyna zmieniać się kobietę, która świadomie chce pokierować swoim losem, a nie wiecznie podporządkowywać się nakazom. Jej miłość do Daniela się zmienia i Luce nie wie już, co jest prawdą, a co kolejnym kłamstwem, którym upadły anioł próbuje zamydlić jej oczy. Gdy ich związek wisi na włosku, dziewczyna podejmuje decyzję, która może zmienić ich życie... na zawsze.

"Udręka" jest nieco lepsza niż pierwsza część, choć akcja wciąż nie pędzi w zawrotnym tempie. Upór Luce w bezsensownym narażaniu się na niebezpieczeństwa w pewnym momencie zaczyna drażnić, na szczęście w dalszej części książki to się zmienia. Główni bohaterowie wciąż nie wyróżniają się jakoś szczególnie mocno, choć widać już jakieś światełko w tunelu jeśli chodzi o postać Luce. Ten brak uzupełniają za to postacie drugoplanowe, jak choćby Shelby, do której od razu pała się sympatią (mimo jej dość wrednego charakterku). Cała historia toczy się nieco szybszym rytmem, niż w pierwszym tomie, a im bliżej zakończenia, tym bardziej wszystko się kumuluje i w końcu wybucha. Może trochę za szybko, ale mimo wszystko jest lepiej niż w "Upadłych". 

Podoba mi się to, że autorka pokazuje, że pomimo wielkiego zauroczenia powinno się zachować jasny umysł i nie płynąć bezmyślnie z prądem miłości. I że czasem nie powinno się czekać, tylko wziąć sprawy w swoje ręce, bo może się okazać, że tak naprawdę wszystko zależy od nas.

Oczywiście muszę zwrócić na okładkę, która podoba mi się równie mocno jak w przypadku "Upadłych", choć bohaterka powinna być na niej w dżinsach i trampkach - ale wtedy nie byłoby już tak uroczo :)

Książka jest dla młodzieży i taka powinna być główna grupa jej odbiorców. Starszym czytelnikom może nie przypaść do gustu, chyba, że podejdzie się do niej jak do lekkiej lektury, mającej dostarczyć rozrywki i nie skłaniającej do bardzo głębokich przemyśleń.



Fragment książki jest dostępny na stronie wydawnictwa MAG: "Udręka" - fragment.

Komentarze

  1. Zakończyłam swoją przygodę z ta serią właśnie po tej części, ponieważ niestety nie przypadła mi ona do gustu tak jak pierwsza, więc zrezygnowałam z dalszych tomów. Ale okładki są cudowne! Od samego patrzenia zapiera dech :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja wytrwałam i muszę przyznać, że "Namiętność" już zdecydowanie bardziej mi się podobała - w końcu akcja się rozpędziła. Teraz zerkam na ostatni tom cyklu, który leży na półce i czeka na przeczytanie. Mam nadzieję, że po dość słabym początku, "Uniesienie" naprawdę mnie zachwyci i to nie tylko okładką :)

      Usuń
  2. Właśnie skończyłam czytać ,,Udrękę" i zabieram się za ,,Namiętność". Dotąd seria bardzo mi się spodobała. W tejże części było ciut mniej nudnych treści, niż w ,,Upadli". Zastanawiam się jakie wrażenie wywrze na mnie ,,Namiętność".
    Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Recenzja: „Byliśmy łgarzami” E. Lockhart - dziwna, irytująca i... niezapomniana

Dziwna to była książka. Naprawdę dziwna. Od pierwszych stron czułam coś nieokreślonego, jakby słowa drażniły mnie pod skórą, a między akapitami pełzał niepokój. Jej styl – miejscami irytująco poetycki, fragmentaryczny, wręcz dziwaczny – sprawiał, że nie raz przewracałam oczami. A jednak… nie mogłam się oderwać. Coś mnie trzymało w potrzasku, nawet kiedy chciałam odłożyć ją „na chwilę”. Byliśmy łgarzami E. Lockhart to opowieść o rodzinie Sinclairów, bogatych, uprzywilejowanych i pozornie idealnych. Każde lato spędzają na prywatnej wyspie Beechwood, niedaleko Massachusetts, gdzie życie przypomina wyidealizowany obrazek: eleganckie posiadłości, kolacje na tarasach z widokiem na ocean i beztroskie dzieci na plaży. Ta perfekcja jest jednak tylko maską, za którą buzują napięcia, konflikty i niewypowiedziane sekrety. Główna bohaterka, Cadence Sinclair-Eastman, spadkobierczyni rodzinnej fortuny, wraca na wyspę po dwuletniej przerwie. Nie pamięta, co wydarzyło się pewnego lata, które zakończył...

Miłość w Wiedźminie

„Pochyliła się nad nim, dotknęła go, poczuł na twarzy muśnięcie jej włosów pachnących bzem i agrestem i wiedział nagle, że nigdy nie zapomni tego zapachu, tego miękkiego dotyku, wiedział, że nigdy już nie będzie mógł ich porównać z innym zapachem i innym dotykiem.

Recenzja: „Trzy dzikie psy i prawda" Markus Zusak - książka, która pachnie mokrym futrem

Spodziewałam się, że to będzie wzruszająca książka. Ale nie sądziłam, że trafi mnie prosto w serce. Nie pamiętam, kiedy ostatnio płakałam przy czytaniu – a przy tej opowieści zdarzyło mi się to dwa razy. To książka, która pachnie błotem po deszczu, mokrym futrem i tą poranną ciszą, gdy w domu słychać tylko oddech śpiącego psa. To list miłosny do zwierząt, które zmieniają człowieka od środka, nawet jeśli robią to w sposób nieporadny i nieprzewidywalny. Zusak nie pisze o idealnych psach – pisze o tych prawdziwych: zbyt dzikich, zbyt głośnych, zbyt nieokrzesanych. O Reubenie, Archerze i Frostym – trzech adopciakach, które weszły do jego życia z bagażem lęku, trudnej przeszłości i nieufności. To opowieść pełna śmiechu, złości i bezradności, ale też chwil, które wyciskają łzy wzruszenia. Bo między zniszczonymi meblami, pogryzionymi butami i codziennym „nie daję już rady" pojawiają się momenty, w których wiesz, że właśnie tak wygląda miłość. Nie ta wygładzona z filmów, ale prawdziwa – n...