Przejdź do głównej zawartości

Recenzja: "Udręka" Lauren Kate




Autor: Lauren Kate
Tytuł: "Udręka"
Tytuł oryginału: "Torment"
Cykl: Upadli
Tom: 2
Wydawnictwo: MAG
Data wydania: listopad 2010
Liczba stron: 480

"Udręka" jest drugim tomem cyklu Upadli. Luce zostaje przeniesiona do Shoreline - szkoły, w której uczą się nefilim, potomkowie ludzi i upadłych aniołów. Daniel zostawia ją tam samą, bo - jak tłumaczy - musi walczyć z Wygnańcami.

W Shoreline Luce szybko orientuje się, że związek jej i Daniela jest wśród uczniów prawdziwą legendą. Osamotniona i skrępowana dziewczyna szybko znajduje nowych przyjaciół - Shelby i Milesa. Jednocześnie poza całkowitym zauroczeniem Danielem pojawiają się w niej wątpliwości. 

Kiedy Luce odkrywa, że potrafi manipulować Głosicielami i odczytywać ich zawartość, z przestraszonej nastolatki zaczyna zmieniać się kobietę, która świadomie chce pokierować swoim losem, a nie wiecznie podporządkowywać się nakazom. Jej miłość do Daniela się zmienia i Luce nie wie już, co jest prawdą, a co kolejnym kłamstwem, którym upadły anioł próbuje zamydlić jej oczy. Gdy ich związek wisi na włosku, dziewczyna podejmuje decyzję, która może zmienić ich życie... na zawsze.

"Udręka" jest nieco lepsza niż pierwsza część, choć akcja wciąż nie pędzi w zawrotnym tempie. Upór Luce w bezsensownym narażaniu się na niebezpieczeństwa w pewnym momencie zaczyna drażnić, na szczęście w dalszej części książki to się zmienia. Główni bohaterowie wciąż nie wyróżniają się jakoś szczególnie mocno, choć widać już jakieś światełko w tunelu jeśli chodzi o postać Luce. Ten brak uzupełniają za to postacie drugoplanowe, jak choćby Shelby, do której od razu pała się sympatią (mimo jej dość wrednego charakterku). Cała historia toczy się nieco szybszym rytmem, niż w pierwszym tomie, a im bliżej zakończenia, tym bardziej wszystko się kumuluje i w końcu wybucha. Może trochę za szybko, ale mimo wszystko jest lepiej niż w "Upadłych". 

Podoba mi się to, że autorka pokazuje, że pomimo wielkiego zauroczenia powinno się zachować jasny umysł i nie płynąć bezmyślnie z prądem miłości. I że czasem nie powinno się czekać, tylko wziąć sprawy w swoje ręce, bo może się okazać, że tak naprawdę wszystko zależy od nas.

Oczywiście muszę zwrócić na okładkę, która podoba mi się równie mocno jak w przypadku "Upadłych", choć bohaterka powinna być na niej w dżinsach i trampkach - ale wtedy nie byłoby już tak uroczo :)

Książka jest dla młodzieży i taka powinna być główna grupa jej odbiorców. Starszym czytelnikom może nie przypaść do gustu, chyba, że podejdzie się do niej jak do lekkiej lektury, mającej dostarczyć rozrywki i nie skłaniającej do bardzo głębokich przemyśleń.



Fragment książki jest dostępny na stronie wydawnictwa MAG: "Udręka" - fragment.

Komentarze

  1. Zakończyłam swoją przygodę z ta serią właśnie po tej części, ponieważ niestety nie przypadła mi ona do gustu tak jak pierwsza, więc zrezygnowałam z dalszych tomów. Ale okładki są cudowne! Od samego patrzenia zapiera dech :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja wytrwałam i muszę przyznać, że "Namiętność" już zdecydowanie bardziej mi się podobała - w końcu akcja się rozpędziła. Teraz zerkam na ostatni tom cyklu, który leży na półce i czeka na przeczytanie. Mam nadzieję, że po dość słabym początku, "Uniesienie" naprawdę mnie zachwyci i to nie tylko okładką :)

      Usuń
  2. Właśnie skończyłam czytać ,,Udrękę" i zabieram się za ,,Namiętność". Dotąd seria bardzo mi się spodobała. W tejże części było ciut mniej nudnych treści, niż w ,,Upadli". Zastanawiam się jakie wrażenie wywrze na mnie ,,Namiętność".
    Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Recenzja: „Dywan z wkładką" Marta Kisiel - plasterek na zszargane nerwy

Poczucie humoru Marty Kisiel jest absolutnie kompatybilne z moim, zresztą tak jest niezmiennie od czasów Dożywocia . I już od pierwszych stron Dywanu z wkładką wiedziałam, że znów przepadnę na dobre. Marta Kisiel serwuje nam bowiem koktajl doskonały: z jednej strony pełnoprawny kryminał z denatem i śledztwem, a z drugiej – cudownie ciepłą i przezabawną opowieść o rodzinie, w której każdy ma swoje dziwactwa, wielkie serce i jeszcze większy talent do pakowania się w kłopoty. W centrum tego chaosu stoi Tereska Trawna – kobieta, której nie da się nie pokochać. To księgowa z duszą perfekcjonistki, zakochana w cyfrach, kawie i kasztankach. Jej uporządkowany świat zasad i tabelek w Excelu wywraca się do góry nogami, gdy spokojne życie zamienia się w scenariusz rodem z Ojca Mateusza skrzyżowanego z Rodzinką.pl . U jej boku stoi mąż Andrzej – istny labrador w ludzkim ciele, wcielenie dobroci i anielskiej cierpliwości. Jest też córka Zoja o błyskotliwym umyśle, pijąca herbatę hektolitrami. C...

Recenzja: "Dotyk Crossa" Sylvia Day

Autor: Sylvia Day Tytuł: "Dotyk Crossa" Tytuł oryginału: "Bared to You: A Crossfire Novel" Cykl: Crossfire Tom: 1 Wydawnictwo: Wielka Litera Data wydania: listopad 2012 Liczba stron: 416 Miałam nie czytać tej książki. Ale zaciekawiona fragmentem audiobooka, czytanym przez Olgę Bołądź (której przyjemnie się słucha), przesłuchałam pierwszy rozdział i dałam się wciągnąć na zatłoczone ulice Manhattanu.  Eva Tramell właśnie przeprowadziła się do Nowego Jorku i zaczyna pracę w agencji reklamowej. Niespodziewanie poznaje Gideona Crossa, młodego biznesmena, którego uroda "zapiera dech w piersiach". Szybko tworzy się między nimi swoista chemia,  a nieokiełznane pożądanie i potrzeba kontroli tworzą wybuchową mieszankę.  Każde z nich skrywa jednak bolesne tajemnice, a dawne demony kładą się długim cieniem na rodzącym się związku. Przeszłość depcze im po piętach, gdy zaczynają prowadzić niebezpieczną grę, która albo ich ocali, al...

Recenzja: „Zabić wampirzego najeźdźcę" Carissa Broadbent - kiedy serce mówi głośniej niż rozkaz

Zabić wampirzego najeźdźcę to opowieść, która udowadnia, że w świecie Królestw Nyaxii nie ma prostych granic między światłem a mrokiem, dobrem a złem, ani między tym, co boskie, a tym, co ludzkie. Carissa Broadbent po raz kolejny pokazuje, że potrafi tworzyć historie, które nie tylko wciągają, ale zostają w głowie na długo po ostatniej stronie. Tym razem poznajemy Sylinę – Arachessenkę, akolitkę bogini Acaeji. Dla świata zewnętrznego Siostry są sektą. Dla niej – rodziną. To tam, od dziesiątego roku życia, uczyła się poświęcenia, dyscypliny i tłumienia wszystkiego, co ludzkie. A jednak nawet po piętnastu latach Sylina czuje, że nie do końca pasuje. Że pod powłoką spokoju i posłuszeństwa wciąż tli się coś niebezpiecznie bliskiego… emocjom. I właśnie ten wewnętrzny konflikt czyni ją tak fascynującą bohaterką. Sylina balansuje na granicy między tym, czego się nauczyła, a tym, kim naprawdę jest. Ma w sobie mroczny humor i dystans do samej siebie, który objawia się w najmniej spodziewanych m...