Przejdź do głównej zawartości

Marvel: Venom - WKKM #64 - recenzja


Słabo opowiada się o złych postaciach. A Venom generalnie złym pająkiem był. Choć uważni dostrzegą przebłyski dobra w albumie pt. Venom z Wielkiej Kolekcji Komiksów Marvela.

64 album z Wielkiej Kolekcji Komiksów Marvela (WKKM) opowiada o tajnym życiu Eugene "Flasha" Thompsona, kaleki, weterana, przyjaciela Petera Parkera i... agenta do zadań specjalnych w ramach tajnego projektu o kryptonimie "Operacja Venom".

Ludzie, jak to ludzie. Wykorzystają do realizacji swych celów każdą możliwość i każde narzędzie jakie wpadnie im w ręce. A przoduje w tym armia. Kiedy więc amerykańscy wojskowi dostają możliwość wykorzystania Venoma, pozaziemskiego symbionta, najzacieklejszego wroga Spidermana podejmą każde ryzyko by pognębić swych wrogów. A najlepiej ryzykować życiem kaleki, który w ich oczach jest "zasobem", na którego stratę można sobie z łatwością pozwolić. Co z tego, że ma on kochających go bliskich, co z tego, że niebezpieczny Venom może wyrwać się na wolność. Ważna jest misja.

W "Venomie" czarny pająk występuje w roli bohatera broniącego USA i ściera się z międzynarodowymi superprzestępcami w osobach Jacka o'Lanterna i Crime-Mastera. W walce Thompson przekracza dopuszczalne normy bezpieczeństwa i pozwala się porwać szałowi symbionta. To może mieć katastrofalne skutki, gdy akcja przenosi się na gęstozaludniony teren miejski i gdy w niebezpieczeństwie znajdzie się życie ukochanej "Flasha".

"Venom" jest mrocznym albumem. Niemal cała akcja toczy się w nocy lub o zmierzchu.  Tworzy to niezwykły i złowrogi klimat spotęgowany przez nowoczesną kreskę rysownika Tony'ego Moore'a.

Jak na WKKM album #64 jest stosunkowo krótki. I nic dziwnego, że niektóre wątki pozostają na końcu otwarte. Można więc liczyć, że będzie ciąg dalszy.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Dlaczego nie musisz kończyć każdej książki? Odzyskaj swoją czytelniczą wolność!

Są książki, które pochłaniamy z drżącymi rękami, jakby świat miał się skończyć, zanim przewrócimy ostatnią stronę. Ale są też takie, które czytamy z wysiłkiem – zdanie po zdaniu. Wmawiamy sobie, że "może się rozkręci", że "skoro już tyle przeczytałam, to szkoda przerywać", albo że "przecież ktoś to kiedyś uznał za arcydzieło". Ile razy tkwiliśmy w opowieściach, które nie dawały nam nic poza frustracją? Ile razy próbowaliśmy "wcisnąć się" w słowa jak w zbyt ciasny garnitur – niewygodny, nie nasz, ale przecież "elegancki", "polecany", "uznany"? Czas powiedzieć to głośno: nie musisz kończyć każdej książki . Nie jesteś zobowiązana wobec autora. Ani wobec recenzji, które miały pięć gwiazdek. Ani wobec siebie z przeszłości, która z entuzjazmem wyjęła tę książkę z półki i postanowiła dać jej szansę. Książki są jak rozmowy Wyobraź sobie. Nie z każdą osobą prowadzisz rozmowę do samego końca. Czasem już po kilku zdaniach czuje...

Recenzja: „Phantasma” Kaylie Smith - gotycka uczta zmysłów, która uzależnia!

To nie tylko jedna z najlepszych książek fantasy, jakie przeczytałam w tym roku. To gotycka uczta zmysłów i emocji – mroczna, gęsta od napięcia, brutalna, zmysłowa i absolutnie uzależniająca. Wchodząc do świata Phantasmy , czułam się, jakbym przekraczała próg nawiedzonego dworu – razem z Ophelią, która z pozoru wydaje się krucha, przytłoczona OCD i ciężarem przeszłości… a potem, z każdą kolejną próbą, staje się coraz bardziej nieugiętą, świadomą siebie kobietą. Nieidealną – i właśnie dlatego tak prawdziwą. Jej wewnętrzna walka, głos cienia, potrzeba kontroli – to wszystko nie znika, ale zmienia się razem z nią. Dojrzałość w wersji dark fantasy? W punkt! Siostrzane więzi i rodzinne cienie Na osobną uwagę zasługuje relacja z jej młodszą siostrą Genevieve – impulsywną, nieprzewidywalną, ale też poruszająco naiwną. To właśnie siostrzana więź, złożona z winy, strachu i głębokiej miłości, staje się dla Ophelii głównym motorem działania. A cień po zmarłej matce – nie tylko ten dosłowny...

Recenzja: „Tajne przez poufne” Magdalena Winnicka - od zgrzytu do mini-zawału z zachwytu!

Bywają takie książki, które zaczynają się od zgrzytu… a kończą nerwowym przewracaniem ostatniej strony i cichym „pani Autorko, jak mogła pani tak zrobić?”. Tak właśnie było z drugim tomem przygód Krystiana i Sary. Początek? Przyznam szczerze – miałam chwilę zwątpienia. Krystian, nasz zimnokrwisty major ABW, zachowuje się jak ktoś, kto chwilowo zostawił mózg we Wrocławiu. Halo, panie majorze – co się stało z twoją żelazną logiką i dystansem? Ale potem... zaskoczyło. I to tak, że przepadłam. Wystarczyło kilkadziesiąt stron, by historia znów mnie porwała – tym razem w upalne rejony Turcji, gdzie nie tylko temperatura, ale i napięcie między bohaterami sięga zenitu. Sara małymi, pozornie niewinnymi krokami zaczyna wchodzić w życie Krystiana. Nie na siłę, nie gwałtownie – tylko z czułością i uporem, który kruszy nawet najbardziej opancerzone serce. A Krystian? Choć udaje, że jeszcze walczy, widać, że przegrał tę bitwę dawno temu. I że to przegrana, która daje mu więcej szczęścia niż jakiekol...