Przejdź do głównej zawartości

Jeszcze jeden rozdział...


Czytam książkę. Zaczynam późnym popołudniem albo wieczorem, otwieram ją na próbę. Żeby zobaczyć, jakim stylem jest napisana, czy fabuła okaże się ciekawa. I nagle czuję, że oczy dziwnie mnie pieką. Unoszę głowę i odkrywam, że za oknem już robi się jasno... 


Uwielbiam takie chwile. Choć później cierpię z niewyspania i mam zmęczone, łzawiące oczy, lubię tak zatracić się w książce. Przy dwójce dzieci tylko noce dają mi taką możliwość. "Uwielbiam noc. W nocy, gdy reszta świata śpi, wszystko wydaje się możliwe."

Ostatnio zarwane przy lekturze noce nie zdarzają mi się często. Może to kwestia pory roku, tego, że wieczory są bardzo długie i człowiek szybciej robi się zmęczony. Ale i tak zobaczone gdzieś przypadkiem słowa "jeszcze jeden rozdział..." natychmiast wywołują mój uśmiech. I dziś skłoniły mnie do napisania tej notki. Jeszcze jeden rozdział, skończony o 4 nad ranem, oznacza, że dałam się porwać w wykreowany świat i nie żałuję ani jednej spędzonej w nim chwili :)

Komentarze

  1. O tak nie tylko ty tak masz :) Nocni bohaterowie są wspaniali :) Zawsze tak jest jeszcze tylko jeden rozdział ten kończy się czymś nie samowitym więc jeszcze jeden i potem nagle robi się 5 rano narzeczony wchodzi do pokoju i mówi "dzień dobry kochanie" i zbiera się do pracy a ja zostaje w pokoju z jeszcze jednym rozdziałem :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Tylko Ty i książka. Cudowne uczucie. Jakby cały świat przestał na chwilę istnieć. Mój luby mówi, że książki do moje przelotne romanse :P Znikam na parę godzin i wracam uszczęśliwiona :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Też to kocham! O dziwo, po przebudzeniu po takiej nocce, w ogóle nie czuję się zmęczona! :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Skąd ja to znam ^^ Gorzej, gdy wspaniała powieść ma się ku końcowi i ,,jeszcze jeden rozdział" jest tym ostatnim.

    OdpowiedzUsuń
  5. Zdarza mi się:) dlatego jeśli przeczuwam, że wpadnę w jakąś książkę to zostawiam ją na weekend:)

    OdpowiedzUsuń
  6. Ile razy zdarzyło mi się zarwać nockę, a potem rano zasuwać do szkoły. Wyciągając wnioski, taka nauka po nieprzespanej nocy to piekło, dlatego teraz raczej już tak nie robię. ;p

    OdpowiedzUsuń
  7. kocham czytanie nocą. jest jakiś lepszy klimat, łatwiej się wczuć. nocy jeszcze nigdy jako takiej nie zarwałam, ale w wakacje prawie co noc czytałam do drugiej, drugiej trzydzieści. tylko że wtedy spałam do południa, teraz poczytam dłużej niż do wpół do pierwszej a rano "nieeeeeeee" ;p

    OdpowiedzUsuń
  8. Ja akurat najczęściej czytam w dzień, ponieważ i tak mam problemy ze snem, dlatego dodatkowe zarywanie nocy nie jest czymś dobrym w moim przypadku. :)

    OdpowiedzUsuń
  9. Podobnie jak ty ja też jestem takim nocnym podróżnikiem. Tylko, że ja raczej nocami nie czytam książek,ponieważ strasznie mnie potem bolą oczy. Ale rozumiem cię, bo przy dwójce dzieci pewnie ciężko jest znalesć czas dla siebie :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Recenzja: „Dywan z wkładką" Marta Kisiel - plasterek na zszargane nerwy

Poczucie humoru Marty Kisiel jest absolutnie kompatybilne z moim, zresztą tak jest niezmiennie od czasów Dożywocia . I już od pierwszych stron Dywanu z wkładką wiedziałam, że znów przepadnę na dobre. Marta Kisiel serwuje nam bowiem koktajl doskonały: z jednej strony pełnoprawny kryminał z denatem i śledztwem, a z drugiej – cudownie ciepłą i przezabawną opowieść o rodzinie, w której każdy ma swoje dziwactwa, wielkie serce i jeszcze większy talent do pakowania się w kłopoty. W centrum tego chaosu stoi Tereska Trawna – kobieta, której nie da się nie pokochać. To księgowa z duszą perfekcjonistki, zakochana w cyfrach, kawie i kasztankach. Jej uporządkowany świat zasad i tabelek w Excelu wywraca się do góry nogami, gdy spokojne życie zamienia się w scenariusz rodem z Ojca Mateusza skrzyżowanego z Rodzinką.pl . U jej boku stoi mąż Andrzej – istny labrador w ludzkim ciele, wcielenie dobroci i anielskiej cierpliwości. Jest też córka Zoja o błyskotliwym umyśle, pijąca herbatę hektolitrami. C...

Recenzja: "Dotyk Crossa" Sylvia Day

Autor: Sylvia Day Tytuł: "Dotyk Crossa" Tytuł oryginału: "Bared to You: A Crossfire Novel" Cykl: Crossfire Tom: 1 Wydawnictwo: Wielka Litera Data wydania: listopad 2012 Liczba stron: 416 Miałam nie czytać tej książki. Ale zaciekawiona fragmentem audiobooka, czytanym przez Olgę Bołądź (której przyjemnie się słucha), przesłuchałam pierwszy rozdział i dałam się wciągnąć na zatłoczone ulice Manhattanu.  Eva Tramell właśnie przeprowadziła się do Nowego Jorku i zaczyna pracę w agencji reklamowej. Niespodziewanie poznaje Gideona Crossa, młodego biznesmena, którego uroda "zapiera dech w piersiach". Szybko tworzy się między nimi swoista chemia,  a nieokiełznane pożądanie i potrzeba kontroli tworzą wybuchową mieszankę.  Każde z nich skrywa jednak bolesne tajemnice, a dawne demony kładą się długim cieniem na rodzącym się związku. Przeszłość depcze im po piętach, gdy zaczynają prowadzić niebezpieczną grę, która albo ich ocali, al...

Recenzja: „Zabić wampirzego najeźdźcę" Carissa Broadbent - kiedy serce mówi głośniej niż rozkaz

Zabić wampirzego najeźdźcę to opowieść, która udowadnia, że w świecie Królestw Nyaxii nie ma prostych granic między światłem a mrokiem, dobrem a złem, ani między tym, co boskie, a tym, co ludzkie. Carissa Broadbent po raz kolejny pokazuje, że potrafi tworzyć historie, które nie tylko wciągają, ale zostają w głowie na długo po ostatniej stronie. Tym razem poznajemy Sylinę – Arachessenkę, akolitkę bogini Acaeji. Dla świata zewnętrznego Siostry są sektą. Dla niej – rodziną. To tam, od dziesiątego roku życia, uczyła się poświęcenia, dyscypliny i tłumienia wszystkiego, co ludzkie. A jednak nawet po piętnastu latach Sylina czuje, że nie do końca pasuje. Że pod powłoką spokoju i posłuszeństwa wciąż tli się coś niebezpiecznie bliskiego… emocjom. I właśnie ten wewnętrzny konflikt czyni ją tak fascynującą bohaterką. Sylina balansuje na granicy między tym, czego się nauczyła, a tym, kim naprawdę jest. Ma w sobie mroczny humor i dystans do samej siebie, który objawia się w najmniej spodziewanych m...