Recenzja: „Światła nad moczarami” Lucie Ortega - opowieść, która szepcze

Nie każda historia musi krzyczeć, by zostać usłyszaną. Niektóre szepczą – jak wiatr nad bagnami, jak echo dawno zapomnianych legend. Światła nad moczarami to właśnie taka opowieść. Subtelna, tajemnicza i przesiąknięta melancholią, która wciąga powoli, ale bez reszty.

Lucie Ortega zabiera nas na Pogranicze – do świata zawieszonego między życiem a śmiercią, utkanego ze słowiańskiego folkloru. Tu trafia Lena, która po tragicznym końcu staje się nawką: duchem szukającym odkupienia we mgle. Jej los jest okrutną pułapką: w ciągu siedmiu lat musi zwabić kogoś w bagna i odebrać mu życie, inaczej sama rozwieje się w nicość. Ale jak zabić, gdy wciąż pamięta się, co to znaczy być człowiekiem?

Fabuła snuje się jak mgła nad tytułowymi moczarami – jest gęsta, hipnotyzująca i nieprzewidywalna. Ortega nie prowadzi czytelnika za rękę. Zamiast tego, zaprasza go, by zabłądził w świecie, w którym każde światło może być iluzją, a każdy szept – głosem zza grobu.

To głęboko poruszająca opowieść o samotności, winie i desperackim pragnieniu odkupienia. Ale też o pięknie, które można odnaleźć w smutku. Język powieści jest po prostu zachwycający – poetycki, rytmiczny, momentami niemal muzyczny. Słowa stają się melodią, a obrazy pulsują w wyobraźni na długo po zamknięciu książki.

Światła nad moczarami to nie jest książka, którą się czyta. To historia, którą się czuje – gdzieś głęboko, w tej części duszy, która tęskni za ciszą i za światłem przebijającym się przez mgłę. Wyjątkowa i niezapomniana.

Lucie Ortega
Światła nad moczarami / Světla nad močálem

Cykl: Szept moczarów

Tom: 1

Przełożyła: Małgorzata Hayles

Wydawnictwo Replika, 2025