Przejdź do głównej zawartości

"Nina, prawdziwa historia" Ewelina Rubinstein - recenzja


Życie nie zawsze pisze scenariusze, o jakich marzymy. Czasami jesteśmy na szczycie, by po chwili spaść na samo dno. Najważniejsze, by zawsze wiedzieć, dokąd zmierzamy. By żyć w zgodzie ze sobą, choć często na przekór innym. Jednak zdarza się, że gubimy drogę w odmętach codzienności. Tracimy poczucie celu, a może nawet świadomość, kim tak naprawdę jesteśmy. Ale to, że zgubimy drogę, wcale nie oznacza, że jesteśmy straceni. I właśnie o tym jest "Nina, prawdziwa historia". O odnalezieniu samego siebie.

Na początek - niespodzianka!

Streszczenie. Tak, streszczenie na dzień dobry. Moja pierwsza myśl: o cholera, przecież nie będzie mi się chciało czytać, gdy cały zarys historii poznam już na samym początku. Myliłam się. Autorka tak zgrabnie splotła całość, że w ogóle nie zwracało się uwagi na fakty z pierwszych stron. Historia snuła się niczym senne marzenie, oplatając mnie coraz bardziej.

Gdy nie jesteś tym, kim chciałbyś być

"Nina, prawdziwa historia" wbrew pozorom nie opowiada o Ninie. Głównym bohaterem jest Daniel. Prawnik, specjalista z zakresu prawa rzymskiego, bystry i poukładany. Ale Daniel ma też drugą twarz. Samotnego, nadużywającego alkoholu i spragnionego bliskości kobiety. Mężczyzny, który wie, że jego życie nie tak powinno wyglądać. Że powinno być lepsze. Sam o sobie mówi, że nie ma sumienia. Żyje jak chce, moralność właściwie dla niego nie istnieje. I właśnie wtedy w jego życiu pojawia się Ernest Schneider.

Jak jeden egzemplarz "Nędzników" może zmienić życie

Spotkanie ze starym Schneiderem, który tak niespodziewanie wkracza w życie Daniela, zmienia wszystko. Wiadomość od tajemniczej Niny, zostawiona przez staruszka właśnie w "Nędznikach", staje się początkiem zmian. Nina okazuje się prostytutką, kobietą bez zahamowań. I kimś, kto dla głównego bohatera staje się obsesją. Ale stopniowe poznawanie prawdy powoli zaczyna zmieniać Daniela. Pozwala mu dostrzec to, co jest naprawdę ważne. 

Wciąga, urzeka i nie pozwala się odłożyć na półkę

Ciągłe zmiany miejsc, od Moguncji, przez Paryż aż po Wolsztyn i Warszawę, to niebywały plus tej książki. Otoczenie cały czas się zmienia, dzięki czemu akcja jest dynamiczna, a kolejne miejsca odwiedzane przez bohaterów sprawiają, że w powietrzu wisi jakaś nutka magii. Pomysł na fabułę był oryginalny, a sposób napisania "Niny..." udowodnił, że nie trzeba opasłych tomiszczy, aby pokazać zawiłości ludzkiej psychiki. Czytając, sama momentami nie wiedziałam co jest prawdą, a co fikcją. Bardzo udane wymieszanie tych dwóch elementów sprawiło, że czytałam z coraz większą ciekawością jak skończy się ta historia.

Oj, mały zgrzyt

Literówki! Nawet najlepszy autor nie jest w stanie się ich ustrzec, ale korekta powinna wychwycić większość takich negatywnych niespodzianek. Niestety im bliżej końca książki, tym literówek było więcej, kilka razy zgrzytnęły mi też błędy gramatyczne. Okładka jest tajemnicza, przyciąga wzrok i naprawdę mi się podoba, choć nie przepadam za zdjęciami (wolę grafiki). Jedyne, co mi przeszkadza, to folia nie trzymająca się rogów. Ale ten problem zawsze można rozwiązać kupując ebooka.

Udany debiut

Ewelina Rubinstein jest dziennikarką i świetny pisarski warsztat jest tym, co pierwsze rzuca się w oczy. Język powieści nie jest potoczny, ale nie jest też przesadnie wyrafinowany. Ciekawy styl urzeka już od pierwszych stron. Cała historia widziana oczami Daniela daje nam interesujący obraz faceta, który tak naprawdę nie wie, co zrobić ze swoim życiem. Pije na umór, marzy o niezobowiązującym seksie, a gdy rankiem budzi się z potwornym kacem, widzi tylko puste mieszkanie. Wszystkie emocje targające głównym bohaterem zostały bardzo dobrze ukazane, co nie jest łatwe, gdy autorka opowieści jest kobietą. Również pozostałe postacie nie są papierowe i odróżniają się od siebie tak bardzo, że od razu się je zapamiętuje. I to ze wszystkimi szczegółami. Całe szczęście, że bohaterów nie ma zbyt wielu, bo dzięki temu nasza uwaga cały czas jest skupiona na Danielu i jego przeżyciach, co ułatwia odbiór książki.

"Dziwka to nie zawód, to po prostu moralność."

Historia pewnego rodu, tajemnica sprzed lat i walka z własnymi słabościami. Do tego piękne zakątki, garść historii i szczypta erotyki. Dorzucając świetne wykonanie, dostajemy nietuzinkową powieść, po którą warto sięgnąć. Mam nadzieję, że to pierwszy, ale nie ostatni krok autorki do rozwinięcia pisarskich skrzydeł. Czekam na więcej tak oryginalnych książek.


Informacje o książce:
Autor: Ewelina Rubinstein
Tytuł: "Nina, prawdziwa historia"
Wydawnictwo: Psychoskok
Data wydania: październik 2014
Liczba stron: 128

Komentarze

  1. Recenzja jak najbardziej trafna. Książkę czytałam w ubiegłym tyg. i muszę stwierdzić, że czytało się ją lekko, fabuła, wątki, akcja wszystko mi się podobało. Mogłaby być grubsza :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Właśnie zabieram się za tę książkę. Jestem ciekawa, czy przypadnie mi do gustu.

    OdpowiedzUsuń
  3. Lubię tego typu książki. A ja się skuszę ;)

    OdpowiedzUsuń
  4. Hm...brzmi intrygująco. Już książkę zamówiłam. Mam nadzieję, że przypadnie mi do gustu!

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Dlaczego nie musisz kończyć każdej książki? Odzyskaj swoją czytelniczą wolność!

Są książki, które pochłaniamy z drżącymi rękami, jakby świat miał się skończyć, zanim przewrócimy ostatnią stronę. Ale są też takie, które czytamy z wysiłkiem – zdanie po zdaniu. Wmawiamy sobie, że "może się rozkręci", że "skoro już tyle przeczytałam, to szkoda przerywać", albo że "przecież ktoś to kiedyś uznał za arcydzieło". Ile razy tkwiliśmy w opowieściach, które nie dawały nam nic poza frustracją? Ile razy próbowaliśmy "wcisnąć się" w słowa jak w zbyt ciasny garnitur – niewygodny, nie nasz, ale przecież "elegancki", "polecany", "uznany"? Czas powiedzieć to głośno: nie musisz kończyć każdej książki . Nie jesteś zobowiązana wobec autora. Ani wobec recenzji, które miały pięć gwiazdek. Ani wobec siebie z przeszłości, która z entuzjazmem wyjęła tę książkę z półki i postanowiła dać jej szansę. Książki są jak rozmowy Wyobraź sobie. Nie z każdą osobą prowadzisz rozmowę do samego końca. Czasem już po kilku zdaniach czuje...

Recenzja: „Phantasma” Kaylie Smith - gotycka uczta zmysłów, która uzależnia!

To nie tylko jedna z najlepszych książek fantasy, jakie przeczytałam w tym roku. To gotycka uczta zmysłów i emocji – mroczna, gęsta od napięcia, brutalna, zmysłowa i absolutnie uzależniająca. Wchodząc do świata Phantasmy , czułam się, jakbym przekraczała próg nawiedzonego dworu – razem z Ophelią, która z pozoru wydaje się krucha, przytłoczona OCD i ciężarem przeszłości… a potem, z każdą kolejną próbą, staje się coraz bardziej nieugiętą, świadomą siebie kobietą. Nieidealną – i właśnie dlatego tak prawdziwą. Jej wewnętrzna walka, głos cienia, potrzeba kontroli – to wszystko nie znika, ale zmienia się razem z nią. Dojrzałość w wersji dark fantasy? W punkt! Siostrzane więzi i rodzinne cienie Na osobną uwagę zasługuje relacja z jej młodszą siostrą Genevieve – impulsywną, nieprzewidywalną, ale też poruszająco naiwną. To właśnie siostrzana więź, złożona z winy, strachu i głębokiej miłości, staje się dla Ophelii głównym motorem działania. A cień po zmarłej matce – nie tylko ten dosłowny...

Recenzja: „Tajne przez poufne” Magdalena Winnicka - od zgrzytu do mini-zawału z zachwytu!

Bywają takie książki, które zaczynają się od zgrzytu… a kończą nerwowym przewracaniem ostatniej strony i cichym „pani Autorko, jak mogła pani tak zrobić?”. Tak właśnie było z drugim tomem przygód Krystiana i Sary. Początek? Przyznam szczerze – miałam chwilę zwątpienia. Krystian, nasz zimnokrwisty major ABW, zachowuje się jak ktoś, kto chwilowo zostawił mózg we Wrocławiu. Halo, panie majorze – co się stało z twoją żelazną logiką i dystansem? Ale potem... zaskoczyło. I to tak, że przepadłam. Wystarczyło kilkadziesiąt stron, by historia znów mnie porwała – tym razem w upalne rejony Turcji, gdzie nie tylko temperatura, ale i napięcie między bohaterami sięga zenitu. Sara małymi, pozornie niewinnymi krokami zaczyna wchodzić w życie Krystiana. Nie na siłę, nie gwałtownie – tylko z czułością i uporem, który kruszy nawet najbardziej opancerzone serce. A Krystian? Choć udaje, że jeszcze walczy, widać, że przegrał tę bitwę dawno temu. I że to przegrana, która daje mu więcej szczęścia niż jakiekol...