Przejdź do głównej zawartości

Kobiety pośrodku wojennego piekła

To miało być tylko kilka dni. Szybka walka, a potem wielkie zwycięstwo. Dlatego wiele z nich 1 sierpnia 1944 roku, o godzinie 17.00, miało na sobie zwyczajne, letnie ubrania. Często z domu nie zabrały niczego. Kilka dni zamieniło się w 63 dni piekła. Wiele z nich poległo. Ale też wiele przeżyło. Dziś mogą opowiedzieć swoje historie. Nie pozwólmy, by świat o nich zapomniał.

"Tamte dziewczęta stały się chlubą naszej historii. Dowiodły niezwykłej mocy ducha, twardej woli obowiązku, nieustępliwego poczucia odpowiedzialności." - tak Aleksander Kamiński określił kobiety walczące w Powstaniu Warszawskim.

Ostatnio na rynku pojawiło się kilka książek właśnie o nich. Dzięki temu mamy szansę spojrzeć na wojenne piekło oczami kilkunastoletnich dziewcząt i dwudziestokilkuletnich kobiet. Młodych, jeszcze niedoświadczonych, ale wychowanych w duchu miłości do Ojczyzny. Odważnych i niezłomnych, gdy sytuacja stawała się coraz bardziej dramatyczna.

Niezależnie od tego jak oceniamy wybuch Powstania Warszawskiego, Powstańcom należy się wyjątkowy szacunek. Wartości, którymi się kierowali, dziś umierają. Nie bądźmy obojętni. Pamiętajmy.

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Recenzja: "BLOG. Pisz, kreuj, zarabiaj" Tomek Tomczyk - czyli jestem blogerem, jestem najlepszy i tworzę swoją legendę

Czy można dać czytelnikowi ciekawe i pożyteczne treści, a jednocześnie budować swoją własną markę i tworzyć własną legendę? Czy można bezczelnie się przechwalać i gloryfikować swoją zajebistość sprawiając jednocześnie, że w czytelniku rośnie sympatia do autora? Pewnemu polskiemu blogerowi to się udaje.

Miłość w Wiedźminie

„Pochyliła się nad nim, dotknęła go, poczuł na twarzy muśnięcie jej włosów pachnących bzem i agrestem i wiedział nagle, że nigdy nie zapomni tego zapachu, tego miękkiego dotyku, wiedział, że nigdy już nie będzie mógł ich porównać z innym zapachem i innym dotykiem.

Recenzja: „Trzy dzikie psy i prawda" Markus Zusak - książka, która pachnie mokrym futrem

Spodziewałam się, że to będzie wzruszająca książka. Ale nie sądziłam, że trafi mnie prosto w serce. Nie pamiętam, kiedy ostatnio płakałam przy czytaniu – a przy tej opowieści zdarzyło mi się to dwa razy. To książka, która pachnie błotem po deszczu, mokrym futrem i tą poranną ciszą, gdy w domu słychać tylko oddech śpiącego psa. To list miłosny do zwierząt, które zmieniają człowieka od środka, nawet jeśli robią to w sposób nieporadny i nieprzewidywalny. Zusak nie pisze o idealnych psach – pisze o tych prawdziwych: zbyt dzikich, zbyt głośnych, zbyt nieokrzesanych. O Reubenie, Archerze i Frostym – trzech adopciakach, które weszły do jego życia z bagażem lęku, trudnej przeszłości i nieufności. To opowieść pełna śmiechu, złości i bezradności, ale też chwil, które wyciskają łzy wzruszenia. Bo między zniszczonymi meblami, pogryzionymi butami i codziennym „nie daję już rady" pojawiają się momenty, w których wiesz, że właśnie tak wygląda miłość. Nie ta wygładzona z filmów, ale prawdziwa – n...