Przejdź do głównej zawartości

"Miłość i medycyna (sądowa)" Alessia Gazzola

"Wyśmiewana przez kolegów zgrywających się na doktora House'a i wykluczona przez tych, którzy czują się bohaterami powieści Patricii Cornwell mogę się uważać za wyrostek robaczkowy medycyny sądowej."

Alice Allevi robi specjalizację z medycyny sądowej. I według większości współpracowników, zupełnie się do tego nie nadaje. Jest uczuciowa i wrażliwa, a do tego roztrzepana. Ale bywa też zawzięta i właśnie ta jej cecha wychodzi na jaw, gdy ginie młoda dziewczyna, Giulia. Alice jest pewna, że doszło do morderstwa. Niestety, nikt nie traktuje jej poważnie. Młoda patolog bierze więc sprawy w swoje ręce i zaczyna wyścig z czasem, chcąc odkryć prawdę.

Gdy Alice poznaje przystojnego Arthura, nie zdaje sobie sprawy, jak skomplikuje się jej życie. Kobieta coraz mocniej angażuje w poszukiwania mordercy Giulii, a jednocześnie poddaje się i odpuszcza walkę o jakiekolwiek uznanie w Instytucie Medycyny Sądowej. Ale czy pozwoli, aby jej marzenia obróciły się w pył?

Alessia Gazzola jest specjalistką w dziedzinie medycyny sądowej. Autorka doskonale wie, o czym pisze  i to od razu rzuca się w oczy. Świetnie potrafi też oddać emocje, jakie targają bohaterką stającą oko w oko z denatem (czy też w tym konkretnym przypadku denatką). Alice jest wrażliwa, na widok trupa ledwo powstrzymuje odruch wymiotny. Ale kocha swoją pracę i nie daje się zniechęcić, przynajmniej do czasu. Jest inteligentna, emocjonalna i ma cięty język. Jednocześnie nie przejmuje się zbytnio problemami, pozwala żeby sobie gdzieś tam krążyły, dopóki życie samo nie zmusi jej do zmierzenia się z nimi. Momentami zachowuje się jak roztrzepana nastolatka, chodząca z głową w chmurach i w takich chwilach bywa mocno irytująca. Jej mentorem jest Claudio Conforti, świetny patolog, oczywiście przystojny i wzbudzający powszechny zachwyt. Pomijając całą otoczkę, Claudio jest dość intrygującym bohaterem, którego niełatwo przejrzeć. 

Najbardziej denerwował mnie wątek miłosny dotyczący Alice i Arthura. Miałam wrażenie, że jakoś za bardzo to wszystko się rozwleka, jest za mało spójne. Zawiódł mnie sam Arthur, bo choć zapowiadał się na ciekawego bohatera, w rezultacie okazał się nieco mdły. Również wątek kryminalny nie był zbyt oryginalny, ale perypetie Alice sprawiały, że nie było nudno. Umiejscowienie akcji w Rzymie oczywiście zaliczam na plus.

Książkę czyta się bardzo dobrze, styl autorki jest lekki i zabarwiony humorem. Nie jest to jakieś wybitne dzieło, ale jak najbardziej nadaje się na letnie popołudnie. Zdziwiły mnie niepochlebne opinie, na które natrafiłam w sieci. Po dłuższym namyśle stwierdziłam, że przynajmniej część z nich wynika z nieznajomości kultury i mentalności Włochów. Bo Alice zachowuje się dokładnie jak typowa Włoszka i dla kogoś, kto nigdy nie miał bliższej styczności z tym krajem, jej zachowanie może momentami wydawać się irracjonalne. Być może moja sympatia do "Miłości i medycyny sądowej" wynika również z tego, że medycyna sądowa, kryminalistyka i kryminologia to moje ulubione przedmioty ze studiów. Jakby nie było, dobrze mi się ją czytało i uważam, że warto było poświęcić tej książce kilka godzin. 

PS. Jeśli w trakcie czytania zdziwi Was zachwyt Alice nad tym, że Arthur wymawia jej imię "Elis", śpieszę z wyjaśnieniem: po włosku imię Alice wymawia się bardziej jak "Alicze", zmiękczając końcówkę :)


Informacje o książce:
Autor: Alissia Gazzola
Tytuł: "Miłość i medycyna (sądowa)"
Tytuł oryginału: "L'allieva"
Wydawnictwo: Jaguar
Data wydania: luty 2014
Liczba stron: 352


Komentarze

  1. Od razu widać, że nie jest to książka wysokich lotów i jakieś tam niedociągnięcia ma. Ale intryguje mnie sama bohatera i jej upór, więc chociażby dla niej, a nie wątku miłosnego, po tę książkę sięgnę. ;)

    OdpowiedzUsuń
  2. Sięgnę tylko i wyłącznie ze względu na medycynę sądową, ale nie będę na nią specjalnie polowała. Jak się trafi to wtedy przeczytam. :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Dlaczego nie musisz kończyć każdej książki? Odzyskaj swoją czytelniczą wolność!

Są książki, które pochłaniamy z drżącymi rękami, jakby świat miał się skończyć, zanim przewrócimy ostatnią stronę. Ale są też takie, które czytamy z wysiłkiem – zdanie po zdaniu. Wmawiamy sobie, że "może się rozkręci", że "skoro już tyle przeczytałam, to szkoda przerywać", albo że "przecież ktoś to kiedyś uznał za arcydzieło". Ile razy tkwiliśmy w opowieściach, które nie dawały nam nic poza frustracją? Ile razy próbowaliśmy "wcisnąć się" w słowa jak w zbyt ciasny garnitur – niewygodny, nie nasz, ale przecież "elegancki", "polecany", "uznany"? Czas powiedzieć to głośno: nie musisz kończyć każdej książki . Nie jesteś zobowiązana wobec autora. Ani wobec recenzji, które miały pięć gwiazdek. Ani wobec siebie z przeszłości, która z entuzjazmem wyjęła tę książkę z półki i postanowiła dać jej szansę. Książki są jak rozmowy Wyobraź sobie. Nie z każdą osobą prowadzisz rozmowę do samego końca. Czasem już po kilku zdaniach czuje...

Czy Instagram nie zabił rzetelnych opinii? Moja perspektywa

Zadaję sobie to pytanie coraz częściej. Odkąd z końcem marca wróciłam do pisania o książkach – tak naprawdę, spokojnie, z myślą, bez presji lajków – czuję coraz wyraźniej, że dla mnie wciąż najcenniejszym miejscem rozmowy o literaturze jest blog. Miejsce, gdzie słowo może wybrzmieć do końca. Gdzie można napisać więcej niż trzy zdania. Gdzie treść nie musi tańczyć przed okiem algorytmu, by zostać zauważona. Bo Instagram, choć pełen pięknych kadrów, zachwycających półek i okładek, które aż proszą się o zdjęcie, coraz częściej przypomina mi teatr iluzji. Świat, w którym książki muszą być "ładne", by zasłużyć na uwagę. Świat, w którym estetyka wygrywa z wartością. 📸 Gdzie kończy się pasja, a zaczyna strategia? Czasem zastanawiam się, czy niektóre książki zyskują popularność tylko dlatego, że dobrze prezentują się na zdjęciach. Bo mają złocenia, bo ich kolory są spójne z feedem, bo da się je ładnie sfotografować z kawą i świeczką. I czy w tym całym wizualnym hałasie nie giną cich...

Recenzja: „Phantasma” Kaylie Smith - gotycka uczta zmysłów, która uzależnia!

To nie tylko jedna z najlepszych książek fantasy, jakie przeczytałam w tym roku. To gotycka uczta zmysłów i emocji – mroczna, gęsta od napięcia, brutalna, zmysłowa i absolutnie uzależniająca. Wchodząc do świata Phantasmy , czułam się, jakbym przekraczała próg nawiedzonego dworu – razem z Ophelią, która z pozoru wydaje się krucha, przytłoczona OCD i ciężarem przeszłości… a potem, z każdą kolejną próbą, staje się coraz bardziej nieugiętą, świadomą siebie kobietą. Nieidealną – i właśnie dlatego tak prawdziwą. Jej wewnętrzna walka, głos cienia, potrzeba kontroli – to wszystko nie znika, ale zmienia się razem z nią. Dojrzałość w wersji dark fantasy? W punkt! Siostrzane więzi i rodzinne cienie Na osobną uwagę zasługuje relacja z jej młodszą siostrą Genevieve – impulsywną, nieprzewidywalną, ale też poruszająco naiwną. To właśnie siostrzana więź, złożona z winy, strachu i głębokiej miłości, staje się dla Ophelii głównym motorem działania. A cień po zmarłej matce – nie tylko ten dosłowny...