Przejdź do głównej zawartości

Recenzja: "Szczęśliwa siódemka" Janet Evanovich




Autor: Janet Evanovich
Tytuł: "Szczęśliwa siódemka"
Tytuł oryginału: "Seven Up"
Cykl: Stephanie Plum
Tom: 7
Wydawnictwo: Fabryka Słów
Data wydania: czerwiec 2013
Liczba stron: 416

"Szczęśliwa siódemka" to, jak wskazuje tytuł, siódmy tom przygód łowczyni nagród Stephanie Plum - serii, która wyniosła Janet Evanovich na szczyt popularności. W USA na listopad tego roku zapowiadana jest premiera dwudziestego tomu.

Tym razem Stephanie dostaje sprawę Eddiego DeChoocha - staruszka, który ma poważne problemy ze wzrokiem. Aresztowany za przemyt papierosów mężczyzna nie waha się jednak strzelać do ludzi i czasami nawet udaje mu się trafić. Ale Stephanie ma jeszcze jeden istotny powód, aby nie brać tej sprawy - Eddie umawia się z babcią Mazurową.

Rachunki jednak się same nie zapłacą i Steph zaczyna ścigać Eddiego. Sprawa wcale nie jest prosta, znikają kolejni ludzie, a wszystko zdaje się coraz bardziej zapętlać. Zdesperowana łowczyni nagród prosi o pomoc Komandosa, który stawia jej warunek - pomoże złapać Eddiego, ale w zamian Stephanie ma spędzić z nim noc. A przecież jest jeszcze Morelli i wybrana ślubna suknia...

Na dodatek pojawia się idealna siostra Śliwki, Valerie, która nagle staje się poważną kandydatką do roli czarnej owcy, od lat należącej do Stephanie. Czy może być jeszcze gorzej? Może. Gdy znika babcia Mazurowa, poziom wkurzenia łowczyni nagród sięga zenitu i kobieta bierze sprawy w swoje ręce. Ale czy poradzi sobie sama czy będzie musiała skorzystać z pomocy Komandosa?

"Szczęśliwą siódemkę" czyta się równie dobrze, jak wcześniejsze tomy. Każda część napisana jest w taki sposób, że można ją czytać niezależnie od pozostałych. Jednak czytanie po raz kolejny o tym, że w Grajdole muszą być zawsze czyste okna powoli zaczyna irytować. Akcja powieści jest umiejętnie poprowadzona, a elementy kryminału przeplatają się z elementami komediowymi. Niestety mam wrażenie, że w siódmym tomie tego humoru, tak charakterystycznego dla stylu Janet Evanovich, było mniej. 

Świetnym posunięciem było wprowadzenie do fabuły postaci Valerie, siostry Stephanie, i jej dwóch córek. Szalona rodzinka Plumów nabrała przez to dodatkowych kolorów. Podobało mi się również poświęcenie większej uwagi matce Steph i wysunięcie jej emocji na pierwszy plan. Było to zaskakujące i odświeżyło nieco rodzinne posiłki, dominowane dotąd przez komiczne komentarze babci Mazurowej. Janet Evanovich wprowadziła również pewne zmiany w przypadku Komandosa, nie odkryła jednak wszystkich kart i postać mrocznego łowcy nagród wciąż pozostaje zagadką.

"Szczęśliwa siódemka" to powieść idealna na relaksujące popołudnie, typowo kobieca i pozwalająca oderwać myśli od codziennych spraw. Zabawna lektura z wartką akcją, stanowiąca bardzo miłą rozrywkę. 


Komentarze

  1. Oglądałam wczoraj film na podstawie pierwszej części, nawet nie wiedziałam, że ją zekranizowano i spodobała mi się, zamówiłam sobie pierwszą część, ale coś czuję, że na tym się nie skończy:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Skoro podobał Ci się film, to książka spodoba Ci się na pewno :)

      Usuń
    2. Trochę mnie tylko przeraża ta ilość tomów:)

      Usuń
  2. Już od jakiegoś czasu mam ochotę na tę serię, a Twoja recenzja tylko utwierdza mnie w tym przekonaniu

    OdpowiedzUsuń
  3. Mimo pozytywnych opinii jakoś nie mam przekonania do tej serii. Może dlatego, że od jakiegoś czasu nie mam w ogółe chęci na kobiece, lekkie lektury. Z takich kryminałek lubię książki polskich autorek: Matuszkiewicz czy Kursy:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja pierwszy tom kupiłam w ciemno niedługo po premierze i dałam się wciągnąć. Cała seria jest typowo kobieca, również dlatego, że narracja jest prowadzona w pierwszej osobie przez główną bohaterkę. Ostatnio jakoś nie czytam zbytnio kryminałów, ale kolejnym tomom o Stephanie nie potrafię się oprzeć :)

      Usuń
    2. A ja właśnie, o dziwo, sięgam po konkretne kryminały. Głównie milicyjne:)

      Usuń
  4. To ja mam pytanie techniczne: jak się czyta na iPadzie (jeśli dobrze odgadłem sprzęt - no i normalny/mini?), świecący ekran nie przeszkadza?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dobrze odgadłeś, to iPad mini. Czyta się dobrze, tło mam ustawione na sepię i oczy się nie męczą, a świecący ekran jest dla mnie dużą zaletą w nocy. A w dzień jasność można zmniejszyć tak, że świecenie jest niemal niedostrzegalne.

      Usuń
  5. Właśnie poluję na pierwsze tomy Plumki, coby znajomość zawrzeć ;) Ciekawi mnie, ile tomów autorka zaplanowała na całą serię i czy Fabryka zdecyduje się wydać w całości takiego tasiemca, w końcu plus minus 20 tomów to nie przelewki ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Mam nadzieję, że zdecydują się wydać wszystkie tomy. A jeśli nie, skończę czytać serię w oryginale :)

      Usuń
  6. Ooo Śliweczka ;) Czekam na swój egzemplarz i już nie mogę się doczekać, aż przyjedzie. Uwielbiam serię i muszę się wreszcie zebrać i nadrobić pierwszy i drugi tom, bo zaczęłam czytać jakoś tak od środka ;)

    OdpowiedzUsuń
  7. Uwielbiam Stephanie Plum. Na pewno przeczytam :)

    OdpowiedzUsuń
  8. Zapraszam Cię serdecznie do mojego autorskiego wyzwania czytelniczego "Czytam książki wydane przed 1990 rokiem":
    ZASADY WYZWANIA:

    http://skrytkaslow.blogspot.com/2013/06/nowe-wyzwanie-czytelnicze-czytam.html

    Pozdrawiam, Katarzyna K.

    OdpowiedzUsuń
  9. Bardzo kusi mnie ta seria, ale jednocześnie ilość tomów przeraża... Nie wiem, czy będę miała tyle sił, czasu i chęci, a zaczynać i kończyć nie lubię. Chociaż jeśli cykl mnie wciągnie, to może nawet nie zauważę, że kilkanaście tomów za mną? :)

    OdpowiedzUsuń
  10. Jak na razie mam za sobą jedynie pierwszy tom, ale wcale nie przeczę, że w końcu to nadrobię. Może seria nie oczarowała mnie zbytnio, ale zapewnia sporą dawkę zabawy i śmiechu więc jak najbardziej jestem na tak :D

    OdpowiedzUsuń
  11. Muszę zacząć od części pierwszej bo cała seria zbiera zadziwiająco pochlebne opinie :)

    OdpowiedzUsuń
  12. Chyba jestem jakaś dziwna, ale mnie ta seria nie kręci. Czytałam jedną książkę, poprzednią część i jak dla mnie nie ma w niej nic rewelacyjnego.

    Pozdrawiam,
    Gosiek
    http://blask-ksiazek.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Myślę, że do Śliwki i humoru Janet Evanovich trzeba mieć po prostu nieco więcej niż "naście" lat ;)

      Usuń
  13. Trochę mnie zasmucił fakt, że w tej części humor kuleje. Ale to nic stęskniłam się za Steph strasznie. Jutro darmowa wysyłka w fabryce.pl więc zrobię zamówienie. W końcu idą wakacje, a ta książka wpasuje się w klimat idealnie :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Dlaczego nie musisz kończyć każdej książki? Odzyskaj swoją czytelniczą wolność!

Są książki, które pochłaniamy z drżącymi rękami, jakby świat miał się skończyć, zanim przewrócimy ostatnią stronę. Ale są też takie, które czytamy z wysiłkiem – zdanie po zdaniu. Wmawiamy sobie, że "może się rozkręci", że "skoro już tyle przeczytałam, to szkoda przerywać", albo że "przecież ktoś to kiedyś uznał za arcydzieło". Ile razy tkwiliśmy w opowieściach, które nie dawały nam nic poza frustracją? Ile razy próbowaliśmy "wcisnąć się" w słowa jak w zbyt ciasny garnitur – niewygodny, nie nasz, ale przecież "elegancki", "polecany", "uznany"? Czas powiedzieć to głośno: nie musisz kończyć każdej książki . Nie jesteś zobowiązana wobec autora. Ani wobec recenzji, które miały pięć gwiazdek. Ani wobec siebie z przeszłości, która z entuzjazmem wyjęła tę książkę z półki i postanowiła dać jej szansę. Książki są jak rozmowy Wyobraź sobie. Nie z każdą osobą prowadzisz rozmowę do samego końca. Czasem już po kilku zdaniach czuje...

Recenzja: „Phantasma” Kaylie Smith - gotycka uczta zmysłów, która uzależnia!

To nie tylko jedna z najlepszych książek fantasy, jakie przeczytałam w tym roku. To gotycka uczta zmysłów i emocji – mroczna, gęsta od napięcia, brutalna, zmysłowa i absolutnie uzależniająca. Wchodząc do świata Phantasmy , czułam się, jakbym przekraczała próg nawiedzonego dworu – razem z Ophelią, która z pozoru wydaje się krucha, przytłoczona OCD i ciężarem przeszłości… a potem, z każdą kolejną próbą, staje się coraz bardziej nieugiętą, świadomą siebie kobietą. Nieidealną – i właśnie dlatego tak prawdziwą. Jej wewnętrzna walka, głos cienia, potrzeba kontroli – to wszystko nie znika, ale zmienia się razem z nią. Dojrzałość w wersji dark fantasy? W punkt! Siostrzane więzi i rodzinne cienie Na osobną uwagę zasługuje relacja z jej młodszą siostrą Genevieve – impulsywną, nieprzewidywalną, ale też poruszająco naiwną. To właśnie siostrzana więź, złożona z winy, strachu i głębokiej miłości, staje się dla Ophelii głównym motorem działania. A cień po zmarłej matce – nie tylko ten dosłowny...

Recenzja: „Tajne przez poufne” Magdalena Winnicka - od zgrzytu do mini-zawału z zachwytu!

Bywają takie książki, które zaczynają się od zgrzytu… a kończą nerwowym przewracaniem ostatniej strony i cichym „pani Autorko, jak mogła pani tak zrobić?”. Tak właśnie było z drugim tomem przygód Krystiana i Sary. Początek? Przyznam szczerze – miałam chwilę zwątpienia. Krystian, nasz zimnokrwisty major ABW, zachowuje się jak ktoś, kto chwilowo zostawił mózg we Wrocławiu. Halo, panie majorze – co się stało z twoją żelazną logiką i dystansem? Ale potem... zaskoczyło. I to tak, że przepadłam. Wystarczyło kilkadziesiąt stron, by historia znów mnie porwała – tym razem w upalne rejony Turcji, gdzie nie tylko temperatura, ale i napięcie między bohaterami sięga zenitu. Sara małymi, pozornie niewinnymi krokami zaczyna wchodzić w życie Krystiana. Nie na siłę, nie gwałtownie – tylko z czułością i uporem, który kruszy nawet najbardziej opancerzone serce. A Krystian? Choć udaje, że jeszcze walczy, widać, że przegrał tę bitwę dawno temu. I że to przegrana, która daje mu więcej szczęścia niż jakiekol...