Przejdź do głównej zawartości

Recenzja: "Popiół i kurz. Opowieść ze świata Pomiędzy" Jarosław Grzędowicz

Obraz
Autor:



Autor: Jarosław Grzędowicz
Tytuł: "Popiół i kurz. Opowieść ze świata pomiędzy"
Wydawnictwo: Fabryka Słów
Data wydania: lipiec 2012 (wyd. 3)
Liczba stron: 336

Jarosława Grzędowicza fanom fantastyki raczej nie trzeba przedstawiać. Jego mistrzowski cykl "Pan Lodowego Ogrodu" wywołał istną burzę i stał się kultowym dziełem. Ale dziś chcę przybliżyć Wam inną książkę tego autora, z pewnością również wartą uwagi.

"Popiół i kurz" to rozwinięcie świata przedstawionego w opowiadaniu "Obol dla Lilith". Głównym bohaterem jest profesor etnologii, którego imienia nie poznajemy przez całą książkę. Ma on rzadko spotykany dar - potrafi we śnie przenosić się do świata Pomiędzy. To mroczne miejsce, znajdujące się pomiędzy Niebem a Piekłem, w którym błąkają się demony i zagubione dusze. 

Bohater odsyła dusze w zaświaty, ale nie robi tego za darmo. Zawsze żąda zapłaty, niczym mityczny Charon, który przewoził dusze zmarłych przez Styks za obola. 

Od jakiegoś czasu nawiedza go wizja mnicha wiszącego na cierniowym krzyżu. Wkrótce profesor dowiaduje się o tajemniczej śmierci swojego przyjaciela zakonnika. Postanawia rozwiązać zagadkę jego śmierci, tym bardziej, że brat Michał pozostawił mu wskazówki: "Sięgaj głęboko i znajduj odpowiedzi".  Bohater może odkryć prawdę tylko w świecie Pomiędzy, dlatego "zabiera swój obrzyn, dosiada motor BMW i wraca na ulice, gdzie przetaczają się tylko popiół i kurz."

Mój egzemplarz - I wydanie  z lipca 2006 

Książka przesycona jest niesamowitym, mrocznym klimatem, który potęgują często powtarzające się słowa: "popiół i kurz". Czytając, widziałam świat Pomiędzy w barwach szarości i szkarłatu. Sama historia jest dość intrygująca, a autor świetnie buduje napięcie. Wędrując z bohaterem po krainie popiołu i kurzu niejednokrotnie przechodziły mi po plecach ciarki. Rytuały okultystyczne, religijna sekta, demony i dusze ludzi, którzy wciąż myślą, że żyją - to wszystko potęguje nastrój grozy i tworzy niesamowitą historię.

Główny bohater jest typowym outsiderem, bardzo wnikliwie obserwującym otoczenie i celnie komentującym koleje ludzkiego życia. Narracja w pierwszej osobie ułatwia czytanie, a jej lekkość jest znakiem rozpoznawczym autora. Grzędowicz w każdej swojej książce czaruje słowami, tworząc zapierające dech w piersiach sceny i prawdziwych bohaterów z krwi i kości - tak samo jest też w przypadku "Popiołu i kurzu". . 

Okładka II wydania z listopada 2010

Podsumowując: jeśli przeczytacie choć jedną książkę Jarosława Grzędowicza, nie będziecie już mogli się oderwać od jego twórczości.


"Piekło jest w nas. W środku. Każdy nosi je ze sobą, dopóki go nie pokona."
Jarosław Grzędowicz "Popiół i kurz"

Labels:

Komentarze

  1. Sezon Literacki7 sierpnia 2012 13:45

    czytałam i zupełnie mnie nie przekonała, chociaż to pewnie po części dlatego, że nie jestem zagorzałą fanką fantastyki ;-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dominika Strzelecka7 sierpnia 2012 15:22

      Grzędowicz ma bardzo charakterystyczny styl pisania i przez większość fanów polskiej fantastyki jest uwielbiany. Jeśli nie czytasz tego typu literatury, nie dziwię się, że Cię nie przekonała. Fantastykę po prostu trzeba lubić :) Pozdrawiam.

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Dlaczego nie musisz kończyć każdej książki? Odzyskaj swoją czytelniczą wolność!

Autor:
Są książki, które pochłaniamy z drżącymi rękami, jakby świat miał się skończyć, zanim przewrócimy ostatnią stronę. Ale są też takie, które czytamy z wysiłkiem – zdanie po zdaniu. Wmawiamy sobie, że "może się rozkręci", że "skoro już tyle przeczytałam, to szkoda przerywać", albo że "przecież ktoś to kiedyś uznał za arcydzieło". Ile razy tkwiliśmy w opowieściach, które nie dawały nam nic poza frustracją? Ile razy próbowaliśmy "wcisnąć się" w słowa jak w zbyt ciasny garnitur – niewygodny, nie nasz, ale przecież "elegancki", "polecany", "uznany"? Czas powiedzieć to głośno: nie musisz kończyć każdej książki . Nie jesteś zobowiązana wobec autora. Ani wobec recenzji, które miały pięć gwiazdek. Ani wobec siebie z przeszłości, która z entuzjazmem wyjęła tę książkę z półki i postanowiła dać jej szansę. Książki są jak rozmowy Wyobraź sobie. Nie z każdą osobą prowadzisz rozmowę do samego końca. Czasem już po kilku zdaniach czuje...
4 komentarze
Czytaj dalej»

Recenzja: „Phantasma” Kaylie Smith - gotycka uczta zmysłów, która uzależnia!

Autor:
To nie tylko jedna z najlepszych książek fantasy, jakie przeczytałam w tym roku. To gotycka uczta zmysłów i emocji – mroczna, gęsta od napięcia, brutalna, zmysłowa i absolutnie uzależniająca. Wchodząc do świata Phantasmy , czułam się, jakbym przekraczała próg nawiedzonego dworu – razem z Ophelią, która z pozoru wydaje się krucha, przytłoczona OCD i ciężarem przeszłości… a potem, z każdą kolejną próbą, staje się coraz bardziej nieugiętą, świadomą siebie kobietą. Nieidealną – i właśnie dlatego tak prawdziwą. Jej wewnętrzna walka, głos cienia, potrzeba kontroli – to wszystko nie znika, ale zmienia się razem z nią. Dojrzałość w wersji dark fantasy? W punkt! Siostrzane więzi i rodzinne cienie Na osobną uwagę zasługuje relacja z jej młodszą siostrą Genevieve – impulsywną, nieprzewidywalną, ale też poruszająco naiwną. To właśnie siostrzana więź, złożona z winy, strachu i głębokiej miłości, staje się dla Ophelii głównym motorem działania. A cień po zmarłej matce – nie tylko ten dosłowny...
2 komentarze
Czytaj dalej»

Recenzja: „Tajne przez poufne” Magdalena Winnicka - od zgrzytu do mini-zawału z zachwytu!

Autor:
Bywają takie książki, które zaczynają się od zgrzytu… a kończą nerwowym przewracaniem ostatniej strony i cichym „pani Autorko, jak mogła pani tak zrobić?”. Tak właśnie było z drugim tomem przygód Krystiana i Sary. Początek? Przyznam szczerze – miałam chwilę zwątpienia. Krystian, nasz zimnokrwisty major ABW, zachowuje się jak ktoś, kto chwilowo zostawił mózg we Wrocławiu. Halo, panie majorze – co się stało z twoją żelazną logiką i dystansem? Ale potem... zaskoczyło. I to tak, że przepadłam. Wystarczyło kilkadziesiąt stron, by historia znów mnie porwała – tym razem w upalne rejony Turcji, gdzie nie tylko temperatura, ale i napięcie między bohaterami sięga zenitu. Sara małymi, pozornie niewinnymi krokami zaczyna wchodzić w życie Krystiana. Nie na siłę, nie gwałtownie – tylko z czułością i uporem, który kruszy nawet najbardziej opancerzone serce. A Krystian? Choć udaje, że jeszcze walczy, widać, że przegrał tę bitwę dawno temu. I że to przegrana, która daje mu więcej szczęścia niż jakiekol...
Prześlij komentarz
Czytaj dalej»