Przejdź do głównej zawartości

"Post Scriptum" Milena Wójtowicz


Piotr Strzelecki jest psychologiem i coachem. Sabina Piechota - specjalistą ds. BHP. Razem prowadzą agencję PS Consulting, a ich klientami są głównie osoby nienormatywne. A w kategorii nienormatywny mieści się bardzo, bardzo wiele określeń poza jednym: człowiek. Gdy Piotr i Sabina zupełnym przypadkiem zostają wplątani w kryminalną aferę, postanawiają rozprawić się z tajemniczym osobnikiem, próbującym mordować nienormatywnych. Jednak Sabina, uzależniona od cukru w ilościach hurtowych i Piotr, który całymi dniami mógłby wdychać opary z lawendowych świec, zupełnie nie nadają się na detektywów. W rozwiązaniu zagadki będą potrzebować pomocy profesjonalisty, który przy okazji nocami porasta futrem. A że zarówno Piechota, jak i Strzelecki z ludźmi nie mają wiele wspólnego, muszą uważać, by nie stać się celem maniakalnego zabójcy.

Twórczość Mileny Wójtowicz poznałam ponad dziesięć lat temu, gdy przeczytałam Załatwiaczkę. Niezmiernie się więc ucieszyłam na wieść o jej nowej książce. Post Scriptum totalnie przypadło mi do gustu. Mnóstwo ironii, cięty język Sabiny, liczne nawiązania do popkultury. Fantastyczne stworzenia, a przy tym normalna, polska rzeczywistość. Prowincjonalne życie. I bogaty wachlarz postaci drugoplanowych, zarówno zupełnie ludzkich, jak i tych zdecydowanie mniej.

Pełne sarkazmu dialogi Sabiny i Piotra przeplatają się z poważnymi próbami rozwiązania kryminalnej zagadki. Muszę przyznać, że autorce świetnie udało się utrzymać balans pomiędzy humorem i intrygą. Bawiłam się świetnie, zarywając noce. Czekam na więcej :)



Milena Wójtowicz
Post Scriptum
Wydawnictwo Jaguar, 2018

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Recenzja: „Efekt pandy" Marta Kisiel - gdy wyjazd do spa zamienia się w chaos

Jeśli Dywan z wkładką był cudownie absurdalnym połączeniem rodzinnego chaosu i kryminału, to Efekt pandy udowadnia, że nawet w spokojnym spa można wpaść w sam środek zamieszania. Gdziekolwiek bowiem pojawia się rodzina Trawnych, spokój staje się pojęciem czysto teoretycznym. Tym razem Marta Kisiel wysyła swoje bohaterki do spa – w składzie gwarantującym wybuchową mieszankę: Tereska, Mira, Zoja, Pindzia i niezapomniana Briżit. Matka Tereski to kobieta z klasą, temperamentem i językiem, którego nie sposób sklasyfikować. Mieszanka polskiego, francuskiego i rosyjskiego brzmi w jej ustach jak osobna, absolutnie niepowtarzalna symfonia. Każda scena z Briżit to perełka pełna wdzięku, chaosu i czystej błyskotliwości. Cały ten wyjazd to girl power w najczystszej postaci. Kobiety różnych pokoleń, każda z własnym bagażem emocji i doświadczeń, razem tworzą drużynę, którą chce się mieć po swojej stronie w każdej życiowej katastrofie (i podczas masażu tajskiego). Kisiel bawi się konwencją, żongluj...

Recenzja: „Dywan z wkładką" Marta Kisiel - plasterek na zszargane nerwy

Poczucie humoru Marty Kisiel jest absolutnie kompatybilne z moim, zresztą tak jest niezmiennie od czasów Dożywocia . I już od pierwszych stron Dywanu z wkładką wiedziałam, że znów przepadnę na dobre. Marta Kisiel serwuje nam bowiem koktajl doskonały: z jednej strony pełnoprawny kryminał z denatem i śledztwem, a z drugiej – cudownie ciepłą i przezabawną opowieść o rodzinie, w której każdy ma swoje dziwactwa, wielkie serce i jeszcze większy talent do pakowania się w kłopoty. W centrum tego chaosu stoi Tereska Trawna – kobieta, której nie da się nie pokochać. To księgowa z duszą perfekcjonistki, zakochana w cyfrach, kawie i kasztankach. Jej uporządkowany świat zasad i tabelek w Excelu wywraca się do góry nogami, gdy spokojne życie zamienia się w scenariusz rodem z Ojca Mateusza skrzyżowanego z Rodzinką.pl . U jej boku stoi mąż Andrzej – istny labrador w ludzkim ciele, wcielenie dobroci i anielskiej cierpliwości. Jest też córka Zoja o błyskotliwym umyśle, pijąca herbatę hektolitrami. C...

Recenzja: „Zabić wampirzego najeźdźcę" Carissa Broadbent - kiedy serce mówi głośniej niż rozkaz

Zabić wampirzego najeźdźcę to opowieść, która udowadnia, że w świecie Królestw Nyaxii nie ma prostych granic między światłem a mrokiem, dobrem a złem, ani między tym, co boskie, a tym, co ludzkie. Carissa Broadbent po raz kolejny pokazuje, że potrafi tworzyć historie, które nie tylko wciągają, ale zostają w głowie na długo po ostatniej stronie. Tym razem poznajemy Sylinę – Arachessenkę, akolitkę bogini Acaeji. Dla świata zewnętrznego Siostry są sektą. Dla niej – rodziną. To tam, od dziesiątego roku życia, uczyła się poświęcenia, dyscypliny i tłumienia wszystkiego, co ludzkie. A jednak nawet po piętnastu latach Sylina czuje, że nie do końca pasuje. Że pod powłoką spokoju i posłuszeństwa wciąż tli się coś niebezpiecznie bliskiego… emocjom. I właśnie ten wewnętrzny konflikt czyni ją tak fascynującą bohaterką. Sylina balansuje na granicy między tym, czego się nauczyła, a tym, kim naprawdę jest. Ma w sobie mroczny humor i dystans do samej siebie, który objawia się w najmniej spodziewanych m...