Przejdź do głównej zawartości

"Funky Koval. Bez oddechu" - słuchowisko


Słuchowisko o Funky'm wprowadza nas w klimat przyszłości z wyobrażeń naszych rodziców. Dzięki wysiłkom twórców jasne stają się fakty niedopowiedziane w komiksie. A wszystko upiększone jest cudowną muzyką elektroniczną rodem z lat 80-tych.


Funky Koval na warsztacie

To kolejne słuchowisko, które przywołało wspomnienia z dzieciństwa i które nabyłem dzięki otwartości "Biedry" na kulturę. Przyznam, że Funky tak mnie wciągnął, że ja wciągnąłem, a raczej "wsłuchałem" go za jednym pociągnięciem. Przestrzegam. Jest to słuchowisko, które uzależnia jak bimber pędzony na strychu stryjka.

Zajebisty klimat

Muzyka, głosy, postać Funky'ego Kovala. Wszystko to buduje genialny klimat science-fiction rodem z lat 80-tych. Elektroniczna muzyka, cwaniactwo i pewność siebie głównego bohatera oraz realia, w których czuć nieco komuny i zimnej wojny. To wszystko doskonale ze sobą współgra i powoduje, że audiobooka słucha się z wielką przyjemnością.

Komiks nabiera sensu po przesłuchaniu tego audiobooka

Komiks o Funky'm był dla mnie nieco niezrozumiały. Brakowało mi w niektórych miejscach związku przyczynowo-skutkowego. W słuchowisku wszystko stało się jasne. Wiadomo było skąd brały się poszczególne wydarzenia. To był dla mnie ogromny plus. Za to uzupełnienie należą się twórcom słuchowiska brawa.

Świetna historia

Jak już historia została uzupełniona i dopowiedziana okazało się, że to kawał dobrej opowieści. Opowieści osadzonej w klimacie przyszłości jaką wyobrażali sobie nasi rodzice. Z tego co pamiętam następne części komiksu były jeszcze bardziej zakręcone. Już przebieram nogami, żeby kolejne części słuchowiska wyjaśniły mi o co tam "kaman".

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Dlaczego nie musisz kończyć każdej książki? Odzyskaj swoją czytelniczą wolność!

Są książki, które pochłaniamy z drżącymi rękami, jakby świat miał się skończyć, zanim przewrócimy ostatnią stronę. Ale są też takie, które czytamy z wysiłkiem – zdanie po zdaniu. Wmawiamy sobie, że "może się rozkręci", że "skoro już tyle przeczytałam, to szkoda przerywać", albo że "przecież ktoś to kiedyś uznał za arcydzieło". Ile razy tkwiliśmy w opowieściach, które nie dawały nam nic poza frustracją? Ile razy próbowaliśmy "wcisnąć się" w słowa jak w zbyt ciasny garnitur – niewygodny, nie nasz, ale przecież "elegancki", "polecany", "uznany"? Czas powiedzieć to głośno: nie musisz kończyć każdej książki . Nie jesteś zobowiązana wobec autora. Ani wobec recenzji, które miały pięć gwiazdek. Ani wobec siebie z przeszłości, która z entuzjazmem wyjęła tę książkę z półki i postanowiła dać jej szansę. Książki są jak rozmowy Wyobraź sobie. Nie z każdą osobą prowadzisz rozmowę do samego końca. Czasem już po kilku zdaniach czuje...

Recenzja: „Phantasma” Kaylie Smith - gotycka uczta zmysłów, która uzależnia!

To nie tylko jedna z najlepszych książek fantasy, jakie przeczytałam w tym roku. To gotycka uczta zmysłów i emocji – mroczna, gęsta od napięcia, brutalna, zmysłowa i absolutnie uzależniająca. Wchodząc do świata Phantasmy , czułam się, jakbym przekraczała próg nawiedzonego dworu – razem z Ophelią, która z pozoru wydaje się krucha, przytłoczona OCD i ciężarem przeszłości… a potem, z każdą kolejną próbą, staje się coraz bardziej nieugiętą, świadomą siebie kobietą. Nieidealną – i właśnie dlatego tak prawdziwą. Jej wewnętrzna walka, głos cienia, potrzeba kontroli – to wszystko nie znika, ale zmienia się razem z nią. Dojrzałość w wersji dark fantasy? W punkt! Siostrzane więzi i rodzinne cienie Na osobną uwagę zasługuje relacja z jej młodszą siostrą Genevieve – impulsywną, nieprzewidywalną, ale też poruszająco naiwną. To właśnie siostrzana więź, złożona z winy, strachu i głębokiej miłości, staje się dla Ophelii głównym motorem działania. A cień po zmarłej matce – nie tylko ten dosłowny...

Recenzja: „Tajne przez poufne” Magdalena Winnicka - od zgrzytu do mini-zawału z zachwytu!

Bywają takie książki, które zaczynają się od zgrzytu… a kończą nerwowym przewracaniem ostatniej strony i cichym „pani Autorko, jak mogła pani tak zrobić?”. Tak właśnie było z drugim tomem przygód Krystiana i Sary. Początek? Przyznam szczerze – miałam chwilę zwątpienia. Krystian, nasz zimnokrwisty major ABW, zachowuje się jak ktoś, kto chwilowo zostawił mózg we Wrocławiu. Halo, panie majorze – co się stało z twoją żelazną logiką i dystansem? Ale potem... zaskoczyło. I to tak, że przepadłam. Wystarczyło kilkadziesiąt stron, by historia znów mnie porwała – tym razem w upalne rejony Turcji, gdzie nie tylko temperatura, ale i napięcie między bohaterami sięga zenitu. Sara małymi, pozornie niewinnymi krokami zaczyna wchodzić w życie Krystiana. Nie na siłę, nie gwałtownie – tylko z czułością i uporem, który kruszy nawet najbardziej opancerzone serce. A Krystian? Choć udaje, że jeszcze walczy, widać, że przegrał tę bitwę dawno temu. I że to przegrana, która daje mu więcej szczęścia niż jakiekol...