Przejdź do głównej zawartości

"Ciemna strona. Szwedzcy mistrzowie kryminału. Zbrodnia, tajemnica, suspens" - poznajcie ciemną stronę Szwecji


Zawodzący wiatr. Przenikliwe zimno. Gdzieś tam, w mroku nocy, czai się morderca. Czyjeś myśli coraz częściej wędrują w kierunku samobójczej śmierci. Ktoś inny za wszelką cenę pragnie żyć. Chciwość, obsesja, zemsta. Zbrodnia. To właśnie jest ciemna strona Szwecji. 

W moje ręce trafiła ostatnio antologia "Ciemna strona". To zbiór siedemnastu opowiadań, napisanych przez dwudziestu szwedzkich pisarzy. Zarówno tych najbardziej znanych, jak i debiutantów.

Siedemnaście różnych historii. Każda ma swój klimat. Są lepsze i gorsze, ale każda wciąga i nie pozwala odłożyć lektury na później. Opowiadania liczą około 20-30 stron, dzięki czemu bez problemu przechodzi się z jednej opowieści do drugiej. Najdłuższe z nich ma 50 stron i są to "Sanie pocztowe" Asy Larsson. To moje pierwsze zetknięcie z pisarką i muszę przyznać, że bardzo udane. Najbardziej przekonali mnie do siebie bohaterowie - komisarz Bjornfot i starszy posterunkowy Spett. Zupełnie od siebie różni, a jednocześnie świetnie się uzupełniający. Wyraziści. Niezwykły był także klimat tego opowiadania, z fabułą osadzoną na początku XX wieku. Styl Asy Larsson zdecydowanie przypadł mi do gustu i chętnie sięgnę po jej książki. Opowiadanie Sary Stridsberg "Kalendarz Braun" miało niesamowity wydźwięk - to ostatnie chwile Evy Braun, żony Hitlera, widziane jej oczami. "Nigdy w rzeczywistości" Ake Edwardsona daje dużo do myślenia i uświadamia, że na pewne rzeczy po prostu bywa za późno. "Pierścień" Anny Jansson na dzień dobry kojarzy się z "Władcą pierścieni" - efekt zamierzony i bardzo ciekawie wpleciony w fabułę opowiadania. 

Wisienką na torcie miało być opowiadanie Stiega Larssona. I faktycznie, osadzony w przyszłości "Supermózg" zaskakuje i potwierdza, jak świetnym pisarzem był Larsson już w wieku 18 lat. Autor doskonale rozwija historię, ujawniając jej szczegóły kawałek po kawałku. Trzyma w napięciu do ostatnich chwil. A najciekawsze jest to, że "Supermózg" uplasowuje się pomiędzy kryminałem a science fiction, którym Larsson w młodości się fascynował. 

Na końcu znajdziemy zarys historii szwedzkich kryminałów, opracowany przez Johna-Henriego Holmberga i krótkie notki dotyczące każdego z autorów. 

Zaletą opowiadań jest bez wątpienia fakt, że są od siebie skrajnie różne. Raz obserwujemy mordercę, raz ofiarę. Jesteśmy świadkami śledztwa i policyjnych akcji. Patrzymy na ludzkie dylematy. Na przemoc, okrucieństwo. Nadużywanie władzy. Stykamy się z religią, momentami zabarwioną fanatyzmem. Z homofobią, szowinizmem. Z dramatycznymi wyborami ludzi, którym wydaje się, że wyboru już nie mają. Siedemnaście historii. Ponad czterysta stron. Kilkanaście godzin lektury, w czasie których nieraz przechodzą ciarki. Jeśli lubicie kryminały, nie wahajcie się.Ciemna strona Szwecji czeka.


Informacje o książce:
Autor: John-Henri Holmberg (opracowanie)
Tytuł: "Ciemna strona. Szwedzcy mistrzowie kryminału. Zbrodnia, tajemnica, suspens"
Tytuł oryginału: "A Darker Shade of Sweden"
Data wydania: kwiecień 2014
Liczba stron: 412

Komentarze

  1. Czytałam już kilka pozytywnych opinii o tym zbiorze opowiadań i tutaj kolejna dobra recenzja. Nie pozostaje mi nic innego jak zaopatrzyć się w książkę.

    OdpowiedzUsuń
  2. Nie mogę się doczekać kiedy trafi w moje ręce i w końcu ją przeczytam.

    OdpowiedzUsuń
  3. okładka cudna, tytuł kuszący, ale gatunek nie dla mnie :(

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Dlaczego nie musisz kończyć każdej książki? Odzyskaj swoją czytelniczą wolność!

Są książki, które pochłaniamy z drżącymi rękami, jakby świat miał się skończyć, zanim przewrócimy ostatnią stronę. Ale są też takie, które czytamy z wysiłkiem – zdanie po zdaniu. Wmawiamy sobie, że "może się rozkręci", że "skoro już tyle przeczytałam, to szkoda przerywać", albo że "przecież ktoś to kiedyś uznał za arcydzieło". Ile razy tkwiliśmy w opowieściach, które nie dawały nam nic poza frustracją? Ile razy próbowaliśmy "wcisnąć się" w słowa jak w zbyt ciasny garnitur – niewygodny, nie nasz, ale przecież "elegancki", "polecany", "uznany"? Czas powiedzieć to głośno: nie musisz kończyć każdej książki . Nie jesteś zobowiązana wobec autora. Ani wobec recenzji, które miały pięć gwiazdek. Ani wobec siebie z przeszłości, która z entuzjazmem wyjęła tę książkę z półki i postanowiła dać jej szansę. Książki są jak rozmowy Wyobraź sobie. Nie z każdą osobą prowadzisz rozmowę do samego końca. Czasem już po kilku zdaniach czuje...

Czy Instagram nie zabił rzetelnych opinii? Moja perspektywa

Zadaję sobie to pytanie coraz częściej. Odkąd z końcem marca wróciłam do pisania o książkach – tak naprawdę, spokojnie, z myślą, bez presji lajków – czuję coraz wyraźniej, że dla mnie wciąż najcenniejszym miejscem rozmowy o literaturze jest blog. Miejsce, gdzie słowo może wybrzmieć do końca. Gdzie można napisać więcej niż trzy zdania. Gdzie treść nie musi tańczyć przed okiem algorytmu, by zostać zauważona. Bo Instagram, choć pełen pięknych kadrów, zachwycających półek i okładek, które aż proszą się o zdjęcie, coraz częściej przypomina mi teatr iluzji. Świat, w którym książki muszą być "ładne", by zasłużyć na uwagę. Świat, w którym estetyka wygrywa z wartością. 📸 Gdzie kończy się pasja, a zaczyna strategia? Czasem zastanawiam się, czy niektóre książki zyskują popularność tylko dlatego, że dobrze prezentują się na zdjęciach. Bo mają złocenia, bo ich kolory są spójne z feedem, bo da się je ładnie sfotografować z kawą i świeczką. I czy w tym całym wizualnym hałasie nie giną cich...

Recenzja: „Phantasma” Kaylie Smith - gotycka uczta zmysłów, która uzależnia!

To nie tylko jedna z najlepszych książek fantasy, jakie przeczytałam w tym roku. To gotycka uczta zmysłów i emocji – mroczna, gęsta od napięcia, brutalna, zmysłowa i absolutnie uzależniająca. Wchodząc do świata Phantasmy , czułam się, jakbym przekraczała próg nawiedzonego dworu – razem z Ophelią, która z pozoru wydaje się krucha, przytłoczona OCD i ciężarem przeszłości… a potem, z każdą kolejną próbą, staje się coraz bardziej nieugiętą, świadomą siebie kobietą. Nieidealną – i właśnie dlatego tak prawdziwą. Jej wewnętrzna walka, głos cienia, potrzeba kontroli – to wszystko nie znika, ale zmienia się razem z nią. Dojrzałość w wersji dark fantasy? W punkt! Siostrzane więzi i rodzinne cienie Na osobną uwagę zasługuje relacja z jej młodszą siostrą Genevieve – impulsywną, nieprzewidywalną, ale też poruszająco naiwną. To właśnie siostrzana więź, złożona z winy, strachu i głębokiej miłości, staje się dla Ophelii głównym motorem działania. A cień po zmarłej matce – nie tylko ten dosłowny...