Stare książki i rodzinne opowieści

Dzisiaj mała odskocznia od recenzji. Kilka dni temu na facebookowym fanpage'u pytałam, czy macie bardzo stare książki. Kilka osób napisało, że posiada książki z początku XX wieku. Uważam, że to wspaniałe.

Sama jestem w posiadaniu kilku egzemplarzy. Niektórym brakuje okładek lub znacznej ilości kartek, ale nie zmienia to dla mnie ich wartości. Dostałam je od mojej Babci kilka lat temu, więc są piękną rodzinną pamiątką. Wiąże się z nimi też pewna ciekawa historia.

Otóż właśnie na początku XX wieku mój prapradziadek wyjechał (czy też właściwie wypłynął) do USA w celach zarobkowych. Nie wiem ile czasu spędził za oceanem, ale gdy wracał do rodziny na Kresy, na statku dał się wciągnąć w grę w karty. I przegrał wszystkie pieniądze, przywożąc do domu tylko owe książki, które teraz są w moim posiadaniu. Nie mam pojęcia jak wiele jest w tym prawdy i jak ta historia ewoluowała przez lata, ale fakt faktem, że na jednej książce zachowała się okładka z miejscem wydania: Chicago.

Natomiast druga zachowana okładka wskazuje jako miejsce wydania Warszawę.

Lubię patrzeć na te skarby, choć boję się ich dotykać, aby jeszcze bardziej nie uszkodzić tego, co nadgryzł już czas. Niemniej mam nadzieję, że te stuletnie książki, wraz z rodzinną opowieścią, będą dalej przekazywane w naszej rodzinie z pokolenia na pokolenie.

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Recenzja: "Wzgarda" Paulina Hendel - mrok, zagadka i bohaterowie z krwi i kości

Są takie książki, które idealnie trafiają w czytelniczy gust, łącząc w sobie to, co najlepsze z różnych gatunków. Mroczna fantastyka z gęstym klimatem, a do tego wciągająca kryminalna zagadka? Dla mnie to połączenie idealne. I właśnie to znalazłam we Wzgardzie Pauliny Hendel, książce, która okazała się jednym z moich najprzyjemniejszych literackich odkryć ostatnich miesięcy. To moje pierwsze, ale na pewno nie ostatnie spotkanie z twórczością tej autorki. Od pierwszych stron rzuca ona czytelnika w świat pełen tajemnic, które nie dają o sobie zapomnieć. Akcja powieści toczy się na wyspie, która w przeszłości była kolonią karną. I chociaż dziś żyją tu obok siebie ludzie, ogry i ziemowi, nad tym miejscem wciąż unosi się cień dawnych grzechów i brutalności. Główną osią fabuły staje się zaginięcie pracownika Czarnej Kompanii. Jednocześnie w tle wciąż powraca mroczna tajemnica z przeszłości: opuszczony dom, w którym przed laty doszło do makabrycznej zbrodni – jedyna nierozwiązana sprawa na k...

Czytaj dalej»

Ile się zarabia na recenzjach książek?

Zastanawiałeś się kiedyś ile zarabiasz recenzując książki na swoim blogu? Czy wiesz ile warty jest Twój czas? Nie? To sprawdźmy.

Czytaj dalej»

Dlaczego „Wichrowe wzgórza” nigdy mnie nie uwiodły… i co myślę o nowej ekranizacji

Muszę przyznać – nigdy nie pokochałam Wichrowych wzgórz i od dawna zastanawiałam się, czy dać tej powieści drugą szansę. Przebrnęłam przez nią w formie słuchowiska i choć doceniam jej gotycki klimat, toksyczna relacja głównych bohaterów i wszechobecny mrok zawsze były dla mnie trudne do przejścia. Stąd moje wahanie – czy jestem gotowa na ponowne zanurzenie się w tak gęstej atmosferze przygnębienia i beznadziei? Zamiast odpowiedzi, pojawił się jednak zwiastun nowej ekranizacji – i kompletnie mnie zaskoczył. Zapowiada historię, która wydaje się mocno odbiegać od tego, co zapamiętałam z książki. Być może twórcy pójdą w stronę bardziej współczesnego, a nawet romantycznego ujęcia, łagodząc mroczny ton oryginału. Sama premiera zaplanowana na Walentynki brzmi zresztą jak przewrotny żart losu – w końcu to opowieść o jednej z najbardziej wyniszczających miłości, jakie zna klasyka literatury. Podobny ton widać na plakacie filmowym. Zamiast gotyckiej historii o obsesji i destrukcji, dostajemy ob...

Czytaj dalej»

Po prostu książki

Szukaj na tym blogu